ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﻛﺮﺑﻼ

 

اباعبدالله:

ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺳﺖ ﻛﺮﺑﻼ

ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺗﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ

ﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺯﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻧﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺁﻩِ ﺁﺧﺮﻡ...

گفتگو

گفتی که : می بوسم تو را گفتم تمنا می کنم

گفتی که : گر بیند کسی ؟ گفتم که : حاشا می کنم



گفتی: ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در ؟

گفتم که : با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم



گفتی که : تلخی های من گر ناگوار افتد مرا

گفتم که: با نوش لبم ،آنرا گوارا می کنم



گفتی : چه می بینی بگو در چشم چون آیینه ام ؟

گفتم که : من خود را در او عریان تماشا می کنم

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻧﮑﻦ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎ

ﻧﮑﻦ .. ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﯼ

ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻧﯿﺎﺑﯽ ﻭ

ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍ

ﺑﻬﺘﺮین ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺧﻄﺎﺏ ﻧﮑﻦ ...

ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ،

ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻄﺎﺏ ﺷﻮﻧﺪ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ

ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ .. ﻫﻮﺍ ﺑﺮﺷﺎﻥ

ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ ...

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻨﯽ ﺟﺎﯾﯽ

ﺑﺮﺍﯼ

ﮐﺸﻒ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﯼ .. ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ

ﻣﻬﻢ ﺗﻠﻘﯽ ﺷﻮﻧﺪ

دلم در حسرت یک دوست

کسی ما را نمی پرسد کسی ما را نمی جوید

کسی تنهایی مارا نمی گرید

دلم در حسرت یک دست

دلم در حسرت یک دوست

دلم در حسرت یک بی ریای مهربان ماندست

و اما با توام ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی

کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی

کوک کن ساعتِ خویش !

این شعر بسیار زیباست، سفارش میکنم تا آخر بخونید"""""""

کوک کن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

کوک کن ساعتِ خویش !

که مـؤذّن، شبِ پیـش

دسته گل داده به آب

...

کوه دردی تو چه کردی که دل عاشق بی طاقته

جبرئیلم مثل ما تو جانمازش مهر تربته



چ ماندنی شدی در رفتنت!

گلویم را می سوزاند،
مخدر خاطراتت...
و تو!
چ ماندنی شدی در رفتنت!
و من!
روی دیوار سکوت ها بارها فریاد زدم:
تو میمانی و بس!
هجوم می آورد سپاه غم بر برهوت دلم...

میلاد مظهر عصمت و نجابت، حضرت فاطمه معصومه(س) و روز دختر بر تمام دختران عفیف ایران زمین مبارک باد . . .

به یمن میلادت، ذره ذره نور می‏شویم و قطره قطره حضور

و دل را به سرای کرامتت دخیل می‏بندیم تا در روز مقدس تولد تو با دست‏های پاکت تطهیر شویم . . .

زنی را می شناسم من

زنی را می شناسم من

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پر شور است

دو صد بیم از سفر دارد

*

زنی را می شناسم من

که در یک گوشه ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

*

سرود عشق می خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

*

شهره ی شهر به تقوا شدم اما هیهات

کاش من گرمی خورشید نگاهت بودم
کاش من معنی پژواک صدایت بودم

شهره ی شهر به تقوا شدم اما هیهات
دلباخته ی صنعت ابروی کمانت بودم

در سرودن ز غم خاطره ها خیری نیست
کاش من شاعر چشمان خمارت بودم

می تپد در دل این ثانیه ها قلب جنون
کاش من نبض همین ثانیه هایت بودم