ترسم این شعلهٔ سوزندهٔ عشق

باز در چهرهٔ خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
حسرت بوسهٔ هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس
باز من ماندم و یک مشت امید
یاد آن پرتو سوزندهٔ عشق
که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال

مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان

خدا ! به حق دل عاشقان سرگردان
مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان

به کدخدایی ِ آبادی ِ به دور از عشق
نه این رعیّت ِخانه خراب و سرگردان

یقین که عشق و غمش حکم نان انسان است
ولی امان که اگر در گلو بماند نان!

جناب ِعشق عجب باغبان بی رحمیست
دو لاله چیدن از آن باغ و اینهمه تاوان؟!

به قدر قدرت هرکس ستم سزاوار است
مگر که بید چه دارد برابر طوفان؟!

خدا ! بریده ام از عشق و زندگی دیگر
به آیه آیۀ توبه، به جان الرّحمن

علی حیات بخش

در گدایی خودت، نام مرا مشهور کن

در گدایی خودت، نام مرا مشهور کن
دست های م را ز دامان بقیه، دور کن
دوست دارم غرق دریای مناجات ت شوم
مثل موسای کلیم الله، من را طور کن
راضی م حتا شده با زور، برگردانی م
من اگر توبه نکردم، تو مرا مجبور کن

ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻭﺍﺩﺍﺭﻡ؟

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗُﻨﮓ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﺎ ﭼﻪ ﺭﻭﯾﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻏﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺩﺍﺭﻡ؟
ﺩﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﺩﺍﺭﻡ
ﭼﯿﺴﺘﻢ؟ ! ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺯﺧﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﻟﺐ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﺣﺴﺮﺕ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺍﻡ ﻫﺴﺖ، ﻭﻟﯽ
ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻭﺍﺩﺍﺭﻡ؟
ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺩﺍﺭﻡ
ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ

ایوان نجف عجب صفایی دارد

اهل عالم

دیوانه ی آنم که وفایی دارد

آن یارکه چشم دلربایی دارد

این ذکر مرا همیشه دیوانه کند

ایوان نجف عجب صفایی دارد

علی(ع)افضل ترین

بعد از آنکه حضرت على علیه السّلام را در شب 19 ماه رمضان سال چهلم هجرت ، مضروب ساختند و آن حضرت در روزهاى آخر عمر شریف اش ، در بستر خوابیده بود، گاهى چشمهایش را باز مى کرد و مى فرمود:


« سَلُونى قَبْلَ اَنْ تَفْقِدُونى : هر چه مى خواهید از من بپرسید، قبل از آنکه از میان شما بروم »

گفتگو با خدا

گفتم: خدا آخه این همه سختی؟ چرا؟
گفت: ان مع العسر یسرا
قطعا به همراه هر سختی آسانی هم هست (شرح/6)

گفتم: واقعا؟
گفت: فان مع العسر یسرا
حتما به همراه هر سختی آسانی هم هست (شرح/7)

گفتم: خوب خسته شدم دیگه ...
گفت: لا تقنطوا من رحمة الله
از رحمت من نا امید نشو (زمر/53)

این که دلتنگ تو ام اقرار می‌خواهد مگر؟

این که دلتنگ تو ام اقرار می‌خواهد مگر؟
این که از من دلخوری انکار می‌خواهد مگر؟
وقت دل کندن به فکر باز پیوستن مباش دل بریدن وعده‌ی دیدار می‌خواهد مگر؟
با زبان بی‌زبانی بارها گفتی: برو! من که دارم می‌روم! اصرار می‌خواهد مگر؟

خنده بر لب می زنم ...

خنده بر لب می زنم تا کــــــــس نداند راز من

ورنه این دنیا که ما دیدیم خندیدن نداشت


اندیشه کن پرنده ،اندیشه رهایی

اندیشه کن پرنده ،اندیشه رهایی
وز خار و برگ دنیا دل کن وقت جدایی
از تیر وتیز دشمن بترس وچشم خود را
برکن ز خوی شیطان وز دلبر کذایی
به سمت آسمان ها پر گشا و بپر
تا که رسی به معشوق، به مقصد نهایی
در پیش چشم دلدار افتا زمین به پستی
به هر جایی رسیدی بنگر که از کجایی
هر دم به او رسیدی باشد خمیده قدت
هر دم به یادش افتی، افتا به خاک واهی