سقوط می کنی از اوج ارتفاعی پست
سقوط می کنی از زندگانی یک دست
.
در عمق وحشت کابوس های موروثی
میان جمعیت خسته ی خرافه پرست
.
و شاعران جهان در تو جمع می گردند
که باز نوحه بخوانید در ته بن بست
.
سقوط می کنی از بالشی پر از پرواز
پراز پرنده ....که یک روز سرد می بایـَـست
جهت دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد
نگهم خواب ندارد
قلمم گوشه ی دفتر
غزل ناب ندارد
همه گویند به انگشت اشاره
مگر این عاشق دیوانه دلسوخته ارباب ندارد؟
تو کجایی؟
شده ام باز هوایی
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ
ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ
ﺩﺭ ﯾﮏ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ
ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .. ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﻬﺎﺭﭼﺸﻤﯽ ﻣﯽ ﭘﺎﺋﯿﺪﻧﺪ .. ﻣﺒﺎﺩﺍ
ﯾﮏ ﻣﻮ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺷﺎﻥ ﮐﻢ ﺷﻮﺩ ..
شاهد مرگ غم انگیز بهارم چه کنم؟
ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم؟
نیست از هیچ طرف راه برون شد زشبم
زلف افشان تو گردیده حصارم چه کنم؟
شنیده ام چنین روزی..، روز میلاد من است…!
اما گویا سپری شد بی آنکه بدانم،
آتش شمع چندمین سال
زندگیه پر از دردم را به خاموشی سپردم..!!
چقدر سخته که شب تولدت تنها آرزوت این باشه که
زندگیت به سال
دیگه نکشه و نباشی!
تولد یکسال بزرگ شدن دردهام مبارک….
هر سال تولدم، شمع های بیشتری برایم اشک میریزند…
خوش به حال خدا “لحظه به لحظه” با توست،و”من” همیشه درباره “تو” با او حرف میزنم
