به ارتفاع ابدیت دوستت دارم

در این هستی غم انگیز

وقتی حتی روشن کردن یک چراغ ساده ی « دوستت دارم»

کام زندگی را تلخ می کند

وقتی شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی ات

زندگی را

             تا مرزهای دوزخ

می لغزاند

دیگر – نازنین من 

چه جای اندوه

چه جای اگر

چه جای کاش

و من

   

حتی وقتیکه ازش دلخوری....

یه وقتایی...

نمیشه دست از دوست داشتن یکی برداشت....!

 

حتی وقتیکه ازش دلخوری....

 

ای که دم می زنی از عشق حسین بن علی (ع)

خواب بودم، خواب دیدم مرده ام/
بی نهایت خسته و افسرده ام/
تا میان گور رفتم دل گرفت/
قبر کن سنگ لحد را گل گرفت/
روی من خروارها از خاک بود/
وای، قبر من چه وحشتناک بود!
بالش زیر سرم از سنگ بود/
غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود/
هر که آمد پیش، حرفی راند و رفت/
سوره ی حمدی برایم خواند و رفت/
خسته بودم هیچ کس یارم نشد/
زان میان یک تن خریدارم نشد/
نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی/
ترس بود و وحشت و دلواپسی/
ناله می کردم ولیکن بی جواب/
تشنه بودم، در پی یک جرعه آب/
آمدند از راه نزدم دو ملک/

هر صبح لازم است که حتما ببینمت

با تو نمی شود که سر جنگ وکینه داشت

حتی اگر که در صف دشمن ببینمت

نزدیک تر شدی به من ازمن به من که من

حس کردنی تر از رگ گردن ببینمت

مثل لزوم نور برای درخت ها

هر صبح لازم است که حتما ببینمت

حس می کنم دو دل شده ای لحظه ای مباد

درشک بین ماندن و رفتن ببینمت....

بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی

بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی

خون خوری گر طلب روزی ننــــــهاده کنی

آخرالامـــــــــــر گل کوزه گــــــران خواهی شد

حالیـــــــــــا فکر سبو کن که پـــــــــر از بــاده کنی

گر از آن آدمیانــــــــــــــــی کـــه بهشتت هـــوس است

عیش بـــــــــــا آدمی ای چنــــــــــــــــد پـــــری زاده کنی

تکیه بـــــــــــــــر جــــــــای بزرگان نتـــــــوان زد به گزاف

مگر اسباب بــــــــــــــــزرگی همــــــه آمــــــــــاده کنــــــــــی

مرگ دیگر

مرگ در هر حالتی تلخ است
اما من
دوستتر دارم که چون از ره در آید مرگ
درشبی آرام چون شمعی شوم خاموش
لیک مرگ
دیگری هم هست
دردناک اما شگرف و سرکش و مغرور
مرگ مردان مرگ در میدان
با تپیدن های طبل و شیون شیپور
با صفیر تیر و برق تشنه شمشیر
غرقه در خون پیکری افتاده در زیر سم اسبان
وه چه شیرین است
رنج بردن

با چشم هایت حرف دارم

با چشم هایت حرف دارم

می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم

از بهار،

از بغض های نبودنت،

از نامه های چشمانم...

                           که همیشه بی جواب ماند

باور نمی کنی؟!

تمام این روزها

                  با لبخندت آفتابی بود

اما

دلتنگی آغوشت

                  رهایم نمی کند،

به راستی...

              عشق بزرگترین آرامش جهان است.

 

"سید علی صالحی"

گاهی دلم می خواهد بگریزم از اینجا

گاهی آنقدر بدم می آید

که حس میکنم باید رفت

باید از این جماعت پُرگو گریخت

واقعا می گویم

گاهی دلم می خواهد بگریزم از اینجا

حتی از اسمم، از اشاره، از حروف،

ازاین جهانِ بی جهت که میا،که مگو،که مپرس!

گاهی دلم می خواهد بگذارم بروم بی هر چه آشنا،

گوشه ی دوری گمنام

حوالی جایی بی اسم،

بعد بی هیچ گذشته ای

به یاد نیارم از کجا آمده،کیستم، اینجا چه می کنم.

بعد بی هیچ امروزی