ﺑﻤﺎﻥ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﯿﺪﻩ ؛ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﻭ ﺷﺒﻨﻢ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻪ ﮔﻨﺪﻡ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺮﯾﻢ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﮐﯽ ﺧﻮﺍﺏ ﯾﮏ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﯼ ﺯﯾﺒﺎ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺑﯽ ﺩﺭﯾﺎ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﮐﻮﺛﺮ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ

یک لحظه سکوت برای لحظه هایی که خودمان نیستیم

لحظه هایی هستند
که هستیم
چه تنها ، چه در جمع
اما خودمان نیستیم
انگار روحمان می رود
همانجا که می خواهد
بی صدا
بی هیاهو
همان لحظه هایی که

چرا غزل ؟

 

گفتی غزل بگو ، غزل من ، چرا غزل ؟
وقتی که میشود مغازله فرمود در عمل

بیهوده است شعر و غزل ، وزن و قافیه
مستفعلن مفاعل مستفعلن فعل

شعر و غزل زبان زمان فراق بود
حالا که در کنار منی ، بوسه و بغل

سر تا به پا تو خود غزل نا سروده ای
وقتی که اصل هست عزیزم چرا بدل ؟

قلمت را بردار ، روی کاغذ بنویس :

قلمت را بردار ،
بنویس از همه خوبیها ، زندگی , عـشق ، امیـــد
و هر آن چیز که بر روی زمین زیبا است
گل مــریــم ، گـل رز
بنویس از دل یک عاشق بی تاب وصال
از تـمنـــا بنویس
از دل کوچک یک غنچه که وقت است دگر باز شود
از غروبی بنویس که چون یاقوت و شقایق سرخ است
بنویس از لبخند
از نگاهی بنویس که پر از عشق به هر سوی جهان می نگرد
قلمت را بردار ، روی کاغذ بنویس :
زندگی با همه تلخی ها شیرین است ...!!

"علی‌ صوفی"

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود
گاهی دلم برای باورهای گذشته ام تنگ می شود
گاهی دلم برای پاکیهای کودکانه ی قلبم میگیرد
گاهی دلم از آنهایی که در این مسیر بی انتها آمدند و رفتند خسته می شود
گاهی دلم از کسانی که ناغافل دلم را میشکنند میگیرد

یک شبی مجنون نمازش را شکست

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او

صدحیف که تکرار ندارد، آن روز ها

سال ها در گذرند
ماه ها ، ساعت ها،
چه شتابی دارند این روزها ثانیه ها
انگار همین دیروز بود
کودکی محو تخیل بودم
گوشه ای خلوت، بی خیال از همه جا

امشب از بهر خدا بیدار باش

تا سحر امشب بر بالین من
امشب از بهر خدا بیدار باش
سایه ی غم ناگهان بر دل نشست
رحم کن امشب مرا غمخوار باش

آه ای یاران بفریادم رسید
ورنه مرگ امشب بفریادم رسد
ترسم آن شیرینتر از جانم ز راه
چون به دام مرگ افتادم رسد

مـجـنـون به نـصـیـحـت دلم آمـده اسـت

مـجـنـون به نـصـیـحـت دلم آمـده اسـت
بـنـگـر بـه کـجـا رسـیـده دیـوانـگـی ام

یادت هست‌

 

 

رفته بودیـــــــم شبی سمت حرم یادت هست‌
خواستم مثــل کبوتـــــــــــــر بپرم یادت هست‌
 
رنگ و رو رفتــــه ‌‌تـرین تــــاقچه خانــــه‌ ی مان‌
مهر و تسبیــــــــح وکتاب پدرم یــــادت هست‌
 
خانـــــه ی کوچکمان کاهگلی بــــــــود، جنون‌
در همان خانه شبی زد به سرم یادت هست‌
 
قصدکـــــــردم که بگــیـــــــرم نفس دشمن را
و جگرگاه ستــــــــــــــم را بــدرم یادت هست‌