بنویسید که او منتظر مهدی بود

در راه رسیـدن به تــــو گیــــرم کـه بمیـــــرم
اصلا به تــــو افتـــــاد مسیــــرم کـه بمیــــرم

یـک قطـــــرۀ آبــــم کــه در انـدیشــۀ دریـــــا
افتــــــادم و بـــایـد بپـذیـــرم کــه بمیـــــــرم

کلینیک خدا

به کلینیک خدا رفتم تا چکاپ همیشگی ام را انجام دهم، فهمیدم که بیمارم …
خدا فشار خونم را گرفت، معلوم شد که لطافتم پایین آمده.
زمانی که دمای بدنم را سنجید، دماسنج ۴۰ درجه اضطراب نشان داد.
آزمایش ضربان قلب نشان داد که به چندین گذرگاه عشق نیاز دارم،
تنهایی سرخرگ هایم را مسدود کرده بود …
و آنها دیگر نمی توانستند به قلب خالی ام خون برسانند…

دست هایم خالی است و دلم غرق آرزو

خداوندا

دست هایم خالی است و دلم غرق آرزو
با قدرت بیکرانت، یا دست هایم را بگیر
یا دلم را خالی از آرزو.

دل دیوانه تنها دل تنگ

 

 

سر خود را مزن اینگونه به سنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ
منشین در پس این بهت گران
مدران جامه جان را مدران
مکن ای خسته درین بغض درنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻋـ ـ ـﺎﻃﻔﻪ ﺍﮮ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭ בﻧﯿﺎﯾﮯ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ בﺍﺭב
ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﻣﯿـבﻭב
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﮯ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﮐﻮﺭﻩ ﻫﺎﮮ
ﻣﺮﯾﺦ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ!
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﮮ בﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﮯ ﺷﻨﺎﺳـב

فریاد امینی

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﺳﺖ ...

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﺳﺖ ...
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﺎﮎ ....
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺪﻡ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﺎﺳﺖ
ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺎﺳﺖ ...
ﭼﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﻢ ﻋﻤﺮﻣﺎﻥ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ...
ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮﯾﻢ !!.......

لحظه های کاغذی

خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری
لحظه های کاغذی را ، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بایگانی ، زندگی های اداری
آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین
سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری
با نگاهی سرشکسته ، چشمهایی پینه بسته
خسته از درهای بسته ، خسته از چشم انتظاری
صندلی های خمیده ، میزهای صف کشیه
خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری
عصر جدول های خالی ، پارکهای این حوالی
پرسه های بی خیالی ، نیمکت های خماری
رونوشت روزها را ، روی هم سنجاق کردم :
شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری
عاقبت پرونده ام را ، با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری
روی میز خالی من ، صفحه ی باز حوادث
در ستون تسلیت ها ، نامی از ما یادگاری

قیصر امین پور

مثل هر بار برای تو نوشتم

مثل هر بار برای تو نوشتم:

دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟

و ای کاش که این جمعه بیایی!

دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر

این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟

جامه اندوه مپوشان هرگز

نه تو می مانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی 
           به حباب نگران لب یک رود قسم ، 
           و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت ،  
          غصه هم می گذرد ،   
          آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند 
           لحظه ها عریانند  
           به تن لحظه خود ،    
        جامه اندوه مپوشان هرگز .

ﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻤﺎﺭﻡ ﺳﺮ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ
ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﮔﻨﺞ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﯾﺎﻥ ﺭﺍ
ﻧﻔﺴﯽ ﯾﺎﺭ ﺷﺮﺍﺑﻢ ﻧﻔﺴﯽ ﯾﺎﺭ ﮐﺒﺎﺑﻢ
ﭼﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺩﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ
ﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﺭﻣﯿﺪﻡ ﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﯿﺪﻡ
ﻧﻪ ﻧﻬﺎﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﺪﯾﺪﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ
ﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻤﺎﺭﻡ ﺳﺮ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻧﺪﺍﺭﻡ