۲۶
ارديبهشت ۹۴
کاش میتوانستم دربغض ابرهاشریک باشم وتا خدابگریم،
وقتی احساس غریبی مراتاآخر کوچه های بن بست بغض گرفته ی عشق میبرد.
ای اقاقیهای وحشی که بی هیچ لبخندی درکنار کلبه ی غم پاگرفته اید.
ای واژه های تلخ تنهایی، ای عابران خسته ی سرنوشت،
ای ورقهای پاره شده درغبارسهمگین آیا کسی مرا درخاطرات اشکهایش می شناسد؟
آیا عابران کوی غم فقط برای لحظه ای درکنار پنجره ی رازهایم مینشیندتا قصه ی تنهایی رابازکویم؟!
باشمایم ای آدمهای شیشه ای،
من درحسرت یک تبسم صمیمی مانده ام.
ای کوچه های گلی رویا،آیا گامهای دیروز کودکی ام را با شادی به من باز میگردانید؟؟
