علی آن شیر خدا شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب
شب ز اسرار علی آگاه است
دل شب محرم سر الله است
شب شنفته ست مناجات علی
جوشش چشمه‌ی عشق ازلی
قلعه بانی که به قصر افلاک
سر دهد ناله‌ی زندانیِ خاک
اشکباری که چو شمع بیدار
می‌فشاند زر و می گرید زار
دردمندی که چو لب بگشاید
در و دیوار به زنهار آید
باهوس عاشق آن چشمه ی نوریم هنوز
وای و صد وای کزین مرحله دوریم هنوز
دیگران رهسپرثابت وسیاره شدند
مابراین خاک سیه مست غروریم هنوز
نه کمال از دگران دیده نه نقصان درخویش
ای زمان آینه بگذار که کوریم هنوز
زنده کش بوده وبامرده پرستی شادیم
این گواهیست که ما طالب گوریم هنوز
سکوت کمر فکرم را شکست
خسته ام از تظاهر به خندیدن
“به بودن” “به ایستادگی” “به صبر”
کاش میشد به عزرائیل رشوه داد
اینجا روی این کره ی خاکی پر است از آدم هایی که
مرا نمیفهمند و فقط ترجمه ام میکنند
آن هم به زبان خودشان
امروز باز هم آرزوهای برآورده، خود را به رخ کشیدند
آسمان آبی دیدم و هوای بارانی که البته شاید...
روی برگ های پاییزی قدم زدم
فریاد خش خشی شنیدم و از محبتش خوشحال شدم
اما نمی دانم چرا هیچ شادی ای ماندنی نیست
یادم آمد
درس معلم دبستانی ام یادم آمد که می گفت
اول جهنم می روی، دوم بهشت
همیشه آخر آخر بهشت
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا، در ذهنم این تصویر بود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان، دور از زمین
بود، اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیج معنایی نداشت
هرچه می پرسیدم، از خود، از خدا
از زمین، از آسمان، از ابرها
زود می گفتند: این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست
آب اگر خوردی، عذابش آتش است
تا ببندی چشم، کورت می کند
تا شدی نزدیک، دورت می کند
کج گشودی دست، سنگت می کند
کج نهادی پای، لنگت می کند
با همین قصه، دلم مشغول بود
خوابهایم، خواب دیو و غول بود
خواب می دیدم که غرق آتشم
در دهان شعله های سرکشم
از خداوند پرسیدم :
اگر در سرنوشت من
همه چیز را از قبل نوشته ای
آرزو کردن من چه سودی دارد؟
خداوند لبخندی زد و گفت :
شاید در سرنوشتت نوشته باشم
هر چه آرزو کرد.
- نصیحتی برای خودم
هرگز عاقل نشو!
همیشه دیوانه بمان
مبادا بزرگ شوی!
کودک بمان
در اندوه پایانی عشق
توفان باش
و این گونه بمان
مثل ذرات غبار در هوا پراکنده شو!
مرگ عیب جویی می کند
با این همه عاشق باش
وقتی می میری ...
***
حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی
مرا مگذار زیر این کهن دیوار ای ساقی
به یک رطل گران بردار بار هستی از دوشم
من افتاده را مگذار زیر بار ای ساقی
ای طبیب زخمهای بی علاج
ای قرار بی قراری ها بیا
کس نمی فهمد زبانِ زخم را
ای دوای زخم کاری ها بیا !
کفش های اتشینت در بغل
باز می دانم که در خوابم هنوز
