روح آواره ی من کیست ، کجاست ؟

نیمه شب بود و غمی تازه نفس
ره خوابم زد و ماندم بیدار .
ریخت از پرتو لرزنده ی شمع
سایه ی دسته گلی بر دیوار .

همه گل بود ولی روح نداشت
سایه ای مضطرب و لرزان بود 
چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه
گوئیا مرده ی سرگردان بود !

مردادی2

وقتی یه مردادی رو فریب میدی...
قبل از اینکه بگی چقدر احمق بود...
بگو چقدر آدم بود ...
که به من عوضی اعتماد کرد...

مردادی 1

مﺮﺩﺍﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ...
ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻨﺪ،
ﺍﻣﺎ ...
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩ ...
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ، ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻗﻠﺒﺶ ﺍﺳﺖ ...
ﻭ ﺻﺒﺮ ... ﺗﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺶ!

کسی تنهایی یک مرد شاعر را نمی فهمد

کسی تنهایی یک مرد شاعر را نمی فهمد
و جاده وسعت درد مسافر را نمی فهمد
دوباره وقت رفتن می شود کوچ پرستوها
و حتی آسمان مرغ مهاجر را نمی فهمد
پر از شک و یقینم بی تو ایمانی نخواهم داشت
خدا حرف دل این نیمه کافر را نمی فهمد
خیابان ها و ماشین های سر در گم نمی دانند
که دنیا درد انسان معاصر را نمی فهمد
چراغ سبز یا قرمز چه فرقی می کند وقتی
سواره خط کشی قلب عابر را نمی فهمد
حضور حاضر غایب که می گویند یعنی من
غریب افتاده ای که جمع حاضر را نمی فهمد
نمی خواهد بپرسی حال و روز واژه هایم را
کسی تنهایی یک مرد شاعر را نمی فهمد

سید علیرضا جعفری

دیگه من دست خودم نیست

دیگه من دست خودم نیست
تو شدی تموم دنیام

می خوام از تو رد شم
اما باز می بینم تو رو می خوام

چه کنم دست خودم
نیست دستم از تو می نویسه

دست من نیست اگه
چشمام بی تو میباره و خیسه

جان منی چه بهره که در بر نبینمت

جان منی چه بهره که در بر نبینمت
تاج منی چه سود که بر سر نبینمت

از سرو ناز گرچه تمنای سایه نیست
لیکن دریغ اگر سر و سرور نبینمت

سنگین دلا کز آینه ات می کنم قیاس
آهی نمی کشم که مکدر نبینمت

کان خزف شدم تهی از گوهر شعف
کاری مکن که در صف گوهر نبینمت

عشق

رودها در جاری شدن

و علف ها در سبز شدن معنا پیدا می کنند

و انسان ها

همه انسان ها

با عشق!

پس بار خدایا بر من رحم کن

بر من که می دانم ناتوانم رحم کن

باشد که غذایی برای خوردن نداشته باشم

باشد که لباسی برای پوشیدن نداشته باشم

باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم

اما نباشد

هرگز نباشد

که عشق نباشد!

شور و غوغایی برآمد از جهان

عشق، شوری در نهاد ما نهاد
جان ما در بوتهٔ سودا نهاد

گفتگویی در زبان ما فکند
جستجویی در درون ما نهاد

داستان دلبران آغاز کرد
آرزویی در دل شیدا نهاد

رمزی از اسرار باده کشف کرد
راز مستان جمله بر صحرا نهاد

قصهٔ خوبان به نوعی باز گفت
کآتشی در پیر و در برنا نهاد

عقل، سرپیچیده بود از آنچه دل فرموده بود

جان پس از عمری دویدن لحظه ای آسوده بود
عقل، سرپیچیده بود از آنچه دل فرموده بود

عقل با دل روبرو شد صبح دلتنگی بخیر
عقل برمی گشت راهی را که دل پیموده بود

عقل کامل بود، فاخر بود، حرف تازه داشت
دل پریشان بود، دل خون بود، دل فرسوده بود

عقل منطق داشت حرفش را به کرسی می نشاند
دل سراسر دست و پا می زد ولی بیهوده بود

اَستَغفِــــ♥ـــــرُالله

چـــــند روزیِ هســــت کــه دلـــمـــ خیـلــــی گــــرفتــــه. . .
. . . . .نمــــیدونــمـــ  چـــــرا. . . .؟

ولـــــــی هــــر چــــه هســــــت "خـــــ♥ــــــدا"بهـــــــتر مــــــی دونـــه

بــه قـــــول مـــــرحـــومـ حــــاج "آقــــای دولابـــــی"

. . . .هــــــر وقــــت "غُـــصه دار" شـــــدیــــد. . . "استــ♥ــــغفار" کنیـــــد

اَستَغفِــــ♥ـــــرُالله