سلام

سلام که واژه نبود. یک پرنده بود که از طلوع به غروب کوچ می کرد.

یک بادبادک بود که می شد سر نخش را در دست گرفت و رفت.

قدم به قدم، در امتداد یک رد پا گه معلوم نبود مال کیست و رو به کجا می رود.

سلام که کلمه نبود.

یک قصه ی بلند بود که قرار نبود هیچ وقت به پایان برسد.

قصه ای که در انتهایش همه ی کلاغ ها به خانه هایشان می رسیدند.

حالا ولی انگار آدم هایی هستند که راز سلام را نمی دانند.

عطرش را نمی شناسند.

می گویند و می روند بی آنکه دل به کسی بسپارند.

آنهایی که نمی دانند سلام یعنی آغاز یک مثنوی بلند که پایانش خداحافظ نیست.

سلام یعنی من دچار یک حس بی نهایت ام و کیست که نداند دچار یعنی عاشق؟!