بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی
خون خوری گر طلب روزی ننــــــهاده کنی
آخرالامـــــــــــر گل کوزه گــــــران خواهی شد
حالیـــــــــــا فکر سبو کن که پـــــــــر از بــاده کنی
گر از آن آدمیانــــــــــــــــی کـــه بهشتت هـــوس است
عیش بـــــــــــا آدمی ای چنــــــــــــــــد پـــــری زاده کنی
تکیه بـــــــــــــــر جــــــــای بزرگان نتـــــــوان زد به گزاف
مگر اسباب بــــــــــــــــزرگی همــــــه آمــــــــــاده کنــــــــــی
گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز
گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید
گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
گل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت
گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل
ای بسا در که به نوک مژه ات باید سفت
تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد
هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت
در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
زلف سنبل به نسیم سحری می آشفت
گفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو
گفت افسوس که آن دولت بیدار بخفت
سخن عشق نه آن است که آید به زبان
ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت
اشک حافظ خرد و صبر به دریا انداخت
چه کند سوز غم عشق نیارست نهفت
