باز باران بی ترانه
باز باران با تمام بی کسی‌های شبانه
می‌خورد بر مرد تنها
می‌چکد بر فرش خانه
باز می‌آید صدای چک چک غم
باز ماتم
من به پشت شیشه تنهایی افتاده
نمی‌دانم، نمی‌فهمم
کجای قطره‌های بی کسی زیباست؟
نمی‌فهمم، چرا مردم نمی‌فهمند
که آن کودک که زیر ضربه شلاق باران سخت می‌لرزد
کجای ذلتش زیباست؟
نمی‌فهمم
کجای اشک یک بابا
چه کس دوباره ازین کوچه ها گذر کرده
که چشم پنجره هارا دوباره تر کرده ؟
که برگهای زمین خورده ی معطل را
نسیم گیسویش باز دربه در کرده
شب است و حادثه ای بی دریغ در راه است
شب است و باز کسی ماه را خبر کرده
گاهی چه بی اندازه دلتنگ می شوم...
و دلتنگی برایم چه واژه ی غریبی ست...
و تازه آن موقع است که دریا را می فهمم...
و باران را لمس می کنم...
و با درختان حرف می زنم...حرف هایی خودمانی از سر دلتنگی...
و شروع می کنم به رقصیدن با برگ های پاییزی...
و آواز خواندن با گنجشک های بی خانمان...
و تازه آن موقع است که قدم هایم سنگ فرش خیابان را می بوسند...
و با خود می گویم: خدا نیز جهان را از سر دلتنگی آفرید شاید...
دلتنگی واژه ی زیبایی است...
پر از اندوه و پر از حرف و پر از واژه های خیس و بی صاحب...
و من بی اندازه دلتنگم...
دلتنگ صاحب واژه های عاشقانه ام..
