هـرگز تـو هـم مــانـنــد مـــن آزار دیــدی ؟

هـرگز تـو هـم مــانـنــد مـــن آزار دیــدی ؟
یــار خــودت را از خــودت بــیــزار دیـــدی ؟
آیــا تـو هـم هــر پــرده ای را تا گشودی
از چــار چــوب پـنـجـــره دیـــــوار دیــدی ؟

کاش می شد

کاش می شد دل دیوار پر از پنجره بود
و قفس ها همه خالی بودند
آسمان آبی بود
و نسیم روی آرامش اندیشه ی ما می رقصید
کاش می شد که غم و دلتنگی
راه این خانه ی ما گم می کرد
و دل از هر چه سیاهی ست رها می کردیم
و سکوت جای خود را به هم آوائی ما می بخشید
و کمی مهربان تر بودیم

حال ما بد نیست غم کم میخوریم

 

حال ما بد نیست غم کم میخوریم
کم که نه هر روز کم کم میخوریم
آب میخواهم سرابم میدهند
عشق می ورزم عذابم می دهند
خوب نمی دانم کجا رفتم به خواب
از چه بیـــــــــدارم نکردی آفتاب
خنجری بر قلب بیمارم زدند
بی گناهی بودم و دارم زدند
دشنه ی نامرد بر پشتم نشست
ازغم نا مردمی پشتم شکست

می روم حسرت دریای مرا دفن کنید

می روم حسرت دریای مرا دفن کنید
اهل دیـــروزم و فردای مرا دفـن کنید

لـحدم را بگذارید بــــه روی لـحدم

شـال ابریشم لیلای مرا دفن کنید

ایل من مرده کسی نیست که چنگی بزند

وقت تنـــگ است بخـــــارای مرا دفن کنید

مرگ یعنی یه خط صاف

مرگ...
این نیست که اونقد غم و درد و رنج تو دلت باشه که نفست بالا نیاد...
فکر این که به ته خط رسیدی...
دیدن آرزوهات یکی یکی دارن میمیرن...
ناامید شدن امیدت...
نه این که امروز و فردات یکی باشن...نه!....
مرگ...یعنی سالهای زندگیت مثل هم باشه،یعنی پارسال و امسال و سال بعد معنی نداره! همش تکرار یه روز...
مرگ یعنی دیگه هیچ آرزویی نتونی بکنی...
دیگه امیدی پیدا نکنی...
دیگه نه از درد و رنج غمگین بشی نه از شادی خوشحال...
دیگه با اشک و لبخند زندگی غریبه ای...حتی دیگه نمیدونی به چی نگاه میکنی...
آروم از همه چی رد میشی...
مرگ یعنی یه خط صاف!خطی که تموم زندگیته! یه خط که میتونه تا ابد ادامه داشته باشه، اما هیچی روش اثر نداره...هیچی!..حتی گذر زمان...

چشم هایش چه مهربان بودند

چشم هایش چه مهربان بودند
چشم هایی که مال مردم بود
و مرا برق چشم جادویش
باز می کشت و بار چندم بود

و نوشتم به روی قلبش، سخت
سنگ قلب مرا شکستی تو
باز من خیره توی چشمانت
باز هم آمدی و رفتی تو

و چنین گفت و توی گوشم ماند
خواب هایت پر از صدایم باد
توی آن ساحل نگاه تو
پر از جای رد پایم باد

منت رسوایی ات را بر سرم نگذار عشق

شیشه ی عطریم و در افسوس، بوی رفته را
عشق! برگردان به ما این آب جوی رفته را

یوسفم را گرگ برد و حسرت پیراهنش
پس نخواهد داد"نور چشم" و "سوی رفته" را

منت رسوایی ات را بر سرم نگذار عشق
تا به سر خاکی بریزم، آبروی رفته را

بی حساب امروز دل بازیچه کن اما بدان
میکشد روزی خدا از ماست موی رفته را

هرچه در دنیا دلم پوسید دیگر کافی است!
تا نپوسیدم صدا کن مرده شوی رفته را!
...
حسین زحمتکش

درونم عمیق است

میخندم...
ساده میگریم...
ساده میگذرم...
بلندمیخندم وباهرسازی میرقصم...
نه اینکه دلخوشم!!
نه اینکه شادم وازهفت دولت آزاد!!
مدتی طولانی شکستم, زمین خوردم, سختی دیدم, گریه کردم وحالا..
.برای" زنده ماندن" خودم رابه" کوچه علی چپ" زده ام...!
روحم بزرگ نیست! درونم عمیق است...میخندم که جای زخم هارانبینی!!!

دلم شکسته خدایا! مرا اجابت کن

بیهوده نیست اینکه جفا قسمتم شود
دورم زیار ِ خویش بلا قسمتم شود

امشب به آن امید به بالِشت سر نَهَم
شاید که خوابِ کرب و بلا قسمتم شود

خوشا به حال دل بی شکیب بعضی ها
هزار غبطه به حال عجیب بعضی ها...

آدم است دیگر کم می آورد...

زندگی شاید شعله ای است که درونت روشن میشود...
زندگی شاید حدس یک اتفاق تلخ باشد از ماه ها پیش...
زندگی شاید رفتن بی بازگشت باشد...
گم شدن محض...
زندگی شاید غرق شدن در دریای بی رحمی ها باشد
دست و پا زدن در بی وفایی ها...
زندگی شاید نقطه ی پایانی باشد که
تمام تورا"تمام"میکند..…