حتم دارم از بچه های آن کوچه ای ...

کوچه ای را بود نامش معرفت ...
مردمانش با مرام از هر جهت ...
سیل آمد کوچه را ویرانه کرد ...
مردمش را با جهان بیگانه کرد ...
هرچه در آن کوی بود از معرفت ...
شست و با خود برد سیل بی صفت ...
از تمام کوچه تنها یک نفر ...
خانه اش ماند و خودش جست از خطر ...
رسم و راه نیک هرجا بود و هست ...
از نهاد مردم آن کوچه است ...
چونکه در اندیشه ام اینگونه ای ...
حتم دارم از بچه های آن کوچه ای ...

ﻋﺠﺐ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ !

ﻋﺠﺐ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ !
ﺗﻨﻬﺎﺵ ﮐﻪ ﻣﯿﺬﺍﺭﯼ ﻣﯿﺮﯼ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻭ ﮐﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻭ ﻣﯽ
ﺧﻨﺪﯼ
ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﯼ ﺍﺯ ﮐﻨﺞ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﯿﺎﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﻭﺍﯾﻤﯿﺴﺘﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻣﺸﻮ ﻣﯿﺬﺍﺭﻩ ﺭﻭ ﺷﻮﻧﺖ
ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯿﮕﻪ : ﺧﻮﺑﯽ ﺭﻓﯿﻖ ؟ ﺑﺎﺯﻡ ﺧﻮﺩﻣﻢ
ﻭ ﺧﻮﺩﺕ

ﺁﺭﺍﻣﻢ !

 ﺁﺭﺍﻣﻢ !
ﺍﻣﺎ
ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺍﻡ ﻧﻔﺴﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩ
ﺣﻜﻢ ﻣﺮﮒ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ !
ﭘﺲ ﻣﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ؟ !
ﻣﺒﻬﻢ ﺍﺳﺖ!
ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺁﺯﺍﺭﺩ !
ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﻧﺠﺎﻧﺪ !!
ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ؟
ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ! ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﻡ !
ﻛﻪ
ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ
ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ
ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻳﺎﺱ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ !
 ﻛﺎﺵ؟؟؟

یه شب مهتاب

یه شب مهتاب

ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره کوچه به کوچه

باغ انگوری باغ آلوچه،

دره به دره صحرا به صحرا،

اون جا که شبا پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ترسون و لرزون

پاشو می‌ذاره تو آب چشمه

شونه‌می‌کنه موی پریشون…

به درگاهش دعاکردم

من امشب...
دستها را برده ام بالا
و از عمق وجود خود
خدایم را صدا کردم
نمیدانم چه میخواهی
ولی امشب...
برای تو
برای رفع غمهایت
برای قلب زیبایت
برای آرزوهایت
به درگاهش دعاکردم
ومیدانم!
خدا از آرزوهایت خبر دارد
یقین دارم!
دعاهایم اثردارد!

ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭﺭﺕ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ

ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭﺭﺕ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ
ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﻴﻜﺸﻲ
ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ

ﺩﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺮﺯﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ
ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺵ ﻏﻢ ﻣﻴﻠﺮﺯﻧﺪ

ﻧﺮﻧﺞ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺪﺍﺳﺖ

ﻭﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﭼﺘﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ
ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ
ﺩﺭﺩﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﻜﺸﺪ

ﺍﺭﺍﻡ ﻗﻠﺒﻢ
ﺩﺭﺩﻫﺎﻳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ
ﺗﻮ ﺑﺨﻨﺪ!
************

چقدر عجیب است قصه ی تو . . . !

حواسم را هر کجا پرت می کنم باز هم ...
کنار تو می افتد !
چقدر عجیب است قصه ی تو . . .  !

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

 

امروز
نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی، که پس پرده نهان است
گر مرد رهی ؛ غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است
تو رهرو دیرینه سرمنزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که بر آسود ، زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است
از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از ان روست که خونابه فشان است
دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ایام دل آدمیان است...

هوشنگ ابتهاج

گاهی از انسان بودنــــــــم شرم میکنم ...

گاهی از انسان بودنــــــــم شرم میکنم ...
گاهی می خواهم انســــــــــان نباشم
گوسفندی باشم ، پا روی یونجه هـــــــا بگذارم ...
اما دلــــــــــی را دفن نکنم ... !
گرگی باشم ، گوسفند هـــــــا را بِدَرم
اما بدانم ، کــــــــارم از روی ذات است نه از روی هوس ... !
خفاشی باشم که شبها گـــــــــردش کنم
با چشمهـــــــــای کور ، اما خوابی را پرپر نکنم ... !
کلاغی باشم که قار قار کنم
پرهــــــــایم را رنگ نکنم و دلــــــــی را با دروغ بدست نیاورم ... !

ای شب

 

 

 

 

ای شب
هان ای شب شوم وحشت انگیز
تا چند زنی به جانم آتش ؟
یا چشم مرا ز جای برکن
یا پرده ز روی خود فروکش
یا بازگذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم
دیری ست