اما...

بخشش کنید

اما نگذارید از شما سو استفاده شود

عشق بورزید

اما نگذارید با قلبتان بد رفتاری شود

اعتماد کنید

اما ساده و زود باور نباشید . . .

آرزو

تورو آرزو نکردم ته تنهایی جاته
آخه حتی آرزوتم واسه من خیلی زیاده
تورو آرزو نکردم این یعنی نهایت درد
خیلی چیزا هست تو دنیا که نمیشه آرزو کرد
توروتا یادمه از دور ازهمین پنجره دیدم
بسکه فاصله گرفتی به پرستشت رسیدم
من گذشتم از تبی که تورو تو خونم ببینم

فقط خدا می داند......

باور کن هیچ چیزی در این دنیا ارزشی بالاتر از این ندارد!
غمی را از دل زدودن و لبی را به خنده وا کردن.
فقط خدا می داند بزرگی و بخشندگی قلبی را،
که به ازای هدیه لبخندی،
از تمام دردهای خود گذشته که فقط دیگری را شادتر ببیند...
فقط خدا می داند اندازه این خوبی را، این مهربانی را،

                      فقط خدا می داند......

نظرِ دِلـــــــم بود

گفــتنِ “دوستــــت دارم ” نظر لــــطــــــفـــم نبود !

نظرِ دِلـــــــم بود

هــمین روزا ...

هــمین روزا ...
هــمین اطــرافــــــــ...
عــشق تو را فـــریـاد می زنــمــــــ ...
تــا بـدانی بـرای مـن فـقـط یـک عـکس نـیــسـتی...
فــقـط یــک دوســــت نـیــسـتی...
تـــــــــــــــــــــــو مــعـنـا و دلـیــل آرامــش مـنــی...

بی تردید،
تو را دوست خواهم داشت
و،
صبور خواهم ماند...
من به گردش کاینات ایمان دارم!

یکی را دوست می دارم

به او بگوییددوستت دارم

به او بگوییددوستت دارم

با صدایی آهسته


آهسته تر از صدای بال پروانه ها


به او بگویید دوستت دارم

با صدایی بلند

حال‌مان را دریاب !

فال‌مان هرچه باشد
باشد ...
حال‌مان را دریاب !
خیال‌کن حافظ را گشوده‌ای و می‌خوانی :
«مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید»
یا
«قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود»
چه فرق ؟
فال نخوانده‌ی تو
منم !

"محمد علی بهمنی"

ای کاش میشد

شاعر از کوچه مهتاب گذشت

لیک شعری نسرود

نه که معشوقه نداشت

نه که سر گشته نبود

سالها بود که دگر،

کوچه مهتاب  خیابان شده بود!

 

کودک که بودم ...

کودک که بودم ...
هر وقت دلم تنگ میشد ...
با چشمان اشک آلود
چراغ های شهر را نگاه می کردم
و انگار
هرکدام شبیه ستاره ای می شدند
که از حالم خبر داشتند و
حرف هایم را می فهمیدند!
می دانی؟
امشب هم تمام شهر ستاره باران است و من ...
دلتنگ تر از همیشه !!!

دل ارام

"نسیــــــم"

از "نسیــــــم"
خنکایی مــــی ماند,
که بر پوست می نشیند.
از درخت,
کنده ای که خسته گیِ کسی را در می کند.
از مسافر,
غباری که بر راه ته نشین می شود.
و از من
مرغ مقلدی,
که مدام خاطره هامان را تکرار می کند.


"شهریار بهروز"