خوشبختیــ♥ـــت را دعـــــا میکنـــــم

هـــــر شـــــب ...

خوشبختیــ♥ـــت را دعـــــا میکنـــــم ...

ولـــــی ...

فقـــــط " خــــــــــدا " میدانـــــد ...

" حســـــادت "

امانــــــــــم را بریــــــــــده ..............!

ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺳﺮﺵ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﻠﻮﻍ ﻧﯿﺴﺖ

ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺳﺮﺵ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﻠﻮﻍ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺒﺮﺩ
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻮﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ..
ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ
ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺩﻟﯿﻞ ﺩﺍﺭﺩ
ﺗﻮ ﺟﺰﻭ ﺍﻭﻟﻮﯾﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ !...

ولی چوپـان ِ دروغگو،هنوز دروغ می گوید

کبری،تصمیـم نمی گیرد!
دهقان،فداکاری نمی کند!
پسر ِ شجـاع،ترسو شده است!
لوک،بــدشانسی می آورد!
پلنگ ِ صورتی،زرد شده است!میتـی کومان،استعفـا داده است!
پروفسور بــالتازار، جعلی مدرک گرفته است!
ای کیــو ســان،مـُـدل ِ مو عوض می کند!

گاهی می خندم به این زندگی

گاهی می خندم به این زندگی
دلخوشی های کوچک و گذرا
من به این ناچیزها دلخوشم
و نگاهم را بستم به هرچه آینده
اما خدای من ، وفادارمانده به من
او توبه هایم را می پذیرد
اما من باز مثل هزاران عهدشکنی دیگر
می شکنم این چینی نازک را
فدای وفاداری خدای باوفایم که ؛
اگر وفای او نبود من هزار بار در زندگی شکسته بودم !

دوست داشتن دلیل نمیخواهد…

من یاد گرفته ام
“دوست داشتن دلیل نمیخواهد…
” دل میخواهد…!
ولی نمیدانم چرا
خیلی ها…
و حتی خیلی های دیگر…!
میگویند:
این روزها…
دوست داشتن
دلیل میخواهد…!!
و پشت یک سلام و لبخندی ساده…
دنبال یک سلام و لبخندی پیچیده،
دنبال گودالی از تعفن میگردند!
اما
من سلام میگویم
و لبخند میزنم
و قسم میخورم
و میدانم
“عشق” همین است…
به همین سادگی…

آدمیان جاوید می‌شدند، اگر در می‌یافتند...

آدمیان جاودان می‌شدند...

اگر در می‌یافتند که از یک آغازند؛ و به یک پایان خواهند رفت...

که در عبور از این یگانه راه... یکدگر را ببینند و ویران نکنند!

که به هم عشق هدیه دهند!

آن‌گاه زمین سپید می‌گشت... از رنگ صلح...

و آبی آسمان درخششی بس عظیم می‌یافت...

آه!

آدمیان جاوید می‌شدند، اگر در می‌یافتند...

پا بگذار روی خودت

عارفی را پرسیدند:

از اینجا تا به نزد خدای منان چه مقدار راه است؟

فرمود : " یک قدم"

گفتند : این یک قدم کدام است؟

فرمود : " پا بگذار روی خودت"

دریغا...

که میان ما و رسیدن به " یک قدم " هزار فرسنگ است!

"خــ♥ـــدایـــا" کـــار ایــن دنــیا بـــدونِ "تـــو" چــــقد سخـــته

"خــ♥ـــدایـــا" کـــار ایــن دنــیا بـــدونِ "تـــو" چــــقد سخـــته
میــــخوام پیــــشِ "تــــو" آروم شــــم خـــیالــــم پیــــشِ "تـــو" تخـــته

نمیـــخوام بــــی "تـــو" تنــــها شــــم
نمیــــخوام بـــی "تــــو" رُســــواشـــم

از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم

از زمزمه دلتنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه میل سخن داریم

آوار پریشانی‌ست، رو سوی چه بگریزیم؟
هنگامه ی حیرانی‌ست، خود را به که بسپاریم؟...

تشویش هزار «آیا»، وسواس هزار «اما»
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

 

 

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی
باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کنند

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست
آن به که کار خود به عنایت رها کنند