فراموش کن ...

فراموش کن ...
آنکسی را که به تو صدمه زد ،

                                  اما درسی را که به تو داد ،
                                      هرگز فراموش نکن ... !

کاش می شد چشم خود را بر حقایق باز کرد

کاش می شد چشم خود را بر حقایق باز کرد

قفلِ غم را از تن سرد دقایق باز کرد

یادِ آن لحظه که او یک دم کنار من نشست

جمله ای گفت و گره از قلب عاشق باز کرد!

ای دل بسوزتاشب احیا نیامده

ای دل بسوزتاشب احیا نیامده
تقدیرماهنوز به دنیا نیامده
فرقی نکرده ایم زاحیای سال پیش
توبه چراسراغ دل ما نیامده
گویی به گوش عده ای ازماهنوز هم
هل من معین غربت آقا نیامده
آری برای بنده شدن وقتمان کم است
ای دل بسوز تاشب احیا نیامده
ﻣﺎ ﺳﻤﺖ ﻫﺮ ﺑﻨﯽ ﺑﺸﺮﯼ ﻭﻝ ﻧﻤﯿﺸﻮﯾﻢ
ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﺞ ﻭ ﻣﺎﯾﻞ ﻧﻤﯿﺸﻮﯾﻢ

ای سرنوشت از تو کجا میتوان گریخت؟

ای سرنوشت از تو کجا میتوان گریخت؟
من راه آشیان خود از یاد برده ام
یکدم مرا به گوشه ی خلوت رها مکن
با من تلاش کن که بدانم نمرده ام!


از دیدن روزگار سیرم

            بوی غربت میدهم اما غریبه نیستم 
        گر چه میدانم که عمری در غریبی زیستم
       مثل رودی بستـر این خـاک را طـی کرده ام
          تا بفهمم عاقبت در جستجوی چیستم!!

در عبور از لحظه ها بر روی پای اشتیاق
                              لب شکست از خشکی
                                     اما همچنان می ایستم

             روزگار بقیه عمر سبزم را ربود 
         گر چه اینجا هستم اما در حقیقت نیستم
             ای فریماه شب تار یاریم کن
           تا بدانم سایه گمگشته ای از کیستم ...

در کار عشق ما همیشه اما بود

در کار عشق ما همیشه اما بود
 
بی جانی ریشه از ساقه پیدا بود
 
 
 
آن شب که گفتی باورم کن با تو میمانم
 
دلواپسی های من از صبح فردا بود
 
 
 
آن شب که گفتی با تو هستم تا که دنیا هست
 

یکبار خواب دیدن تو

یکبار خواب دیدن تو
به تمام عمر می ارزد
پس نگو...نگو که رویای دور از
دسترس خوش نیست
قبول ندارم...

گر چه به ظاهر جسم
خسته است ولی
دل دریایی ست
تاب و توانش بیش
از اینهاست
دوستت دارم و
تاوان آن هر چه که میخواهد باشد........


شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد
شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه ای دور و تنها بمیرد
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزلها بمیرد
گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد
شب مرگ از بیم آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد
من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد
چو روزی ز آغوش دریا برآمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد
تو دریای من بودی آغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد
زنده یاد دکتر حمیدی شیرازی

""هفت پند مولانا""

 

در پوشیدن خطای دیگران،
شب باش؛
در فروتنی، زمین باش؛
در مهر و دوستی، خورشید باش؛
در هنگام خشم و غضب،
کوه باش؛
در سخاوت و یاری به دیگران، رود باش؛
در کنار امدن با دیگران،
دریا باش؛
خودت باش همانگونه که مینمایی.

من تـــــ♥ــو را دوست دارم...

 

من تـــــ♥ــو را دوست دارم...
نه از روی تنهایی
نه از روی نیــــاز
تنها به این دلیـــــــل که ..
تــــ♥ــــو سزاوار عشـــــق ِ منی