این روزها دلم کاسه خون است و چشمم دریای اشک...
منتظر کوچکترین فرصتم!
بغضم می شکند واشکم سرازیر می شود..
میگویند چه دل نازک شده است، افسرده شده، حالش خیلی بد است...
کسی نمی داند من فقط دلتنگ توأم..
اشکهای دلتنگی ام را لابلای حرفهاشان خالی میکنم ...
نگرانند..نگران من!!
چقدر با من مهربان شده اند!
می ترسند حرفی بزنند دلم را بشکنند!
ولی من همانم، اشکهایم بخاطر توست...
من فقط دلتنگ توأم و دیگر هیچ..
باز در چهرهٔ خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
حسرت بوسهٔ هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس
باز من ماندم و یک مشت امید
یاد آن پرتو سوزندهٔ عشق
که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال
خدا ! به حق دل عاشقان سرگردان
مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان
به کدخدایی ِ آبادی ِ به دور از عشق
نه این رعیّت ِخانه خراب و سرگردان
یقین که عشق و غمش حکم نان انسان است
ولی امان که اگر در گلو بماند نان!
جناب ِعشق عجب باغبان بی رحمیست
دو لاله چیدن از آن باغ و اینهمه تاوان؟!
به قدر قدرت هرکس ستم سزاوار است
مگر که بید چه دارد برابر طوفان؟!
خدا ! بریده ام از عشق و زندگی دیگر
به آیه آیۀ توبه، به جان الرّحمن
علی حیات بخش
در گدایی خودت، نام مرا مشهور کن
دست های م را ز دامان بقیه، دور کن
دوست دارم غرق دریای مناجات ت شوم
مثل موسای کلیم الله، من را طور کن
راضی م حتا شده با زور، برگردانی م
من اگر توبه نکردم، تو مرا مجبور کن
بعد از آنکه حضرت على علیه السّلام را در شب 19 ماه رمضان سال چهلم هجرت ،
مضروب ساختند و آن حضرت در روزهاى آخر عمر شریف اش ، در بستر خوابیده بود،
گاهى چشمهایش را باز مى کرد و مى فرمود:
« سَلُونى قَبْلَ اَنْ تَفْقِدُونى : هر چه مى خواهید از من بپرسید، قبل از آنکه از میان شما بروم »
این که دلتنگ تو ام اقرار می‌خواهد مگر؟
این که از من دلخوری انکار می‌خواهد مگر؟
وقت دل کندن به فکر باز پیوستن مباش دل بریدن وعده‌ی دیدار می‌خواهد مگر؟
با زبان بی‌زبانی بارها گفتی: برو! من که دارم می‌روم! اصرار می‌خواهد مگر؟
