ﺟـــــــﻬﻨﻢ ..

ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺩﻡ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﯿﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ؛
ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ،
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻤﺎﻧﯽ
ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﯼ !...
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ
یعنی؛ ﺟـــــــﻬﻨﻢ ..

دلتنگی های آدمی را گاهی حتی باد هم ترانه ای نمی خواند.

دلتنگی های آدمی را گاهی حتی باد هم ترانه ای نمی خواند.

وقتی رویاها تسلیم سرنوشت می شوند

احساس می کنی تنهایی ات از حجم ایمانت فراتر رفته است.

دلتنگی های آدمی گاهی خلوتی می خواهد و بغضی مهیای شکستن!

گاهی سکوتی می خواهد و نجوایی که زیر و بمش برای هیچ گوشی غریبه نباشد.

گاهی مشتی دانه می خواهد برای کبوتری.

می خواهم پرخوری کنم...

 

 

کربلا
می خواهم  پرخوری کنم...
چــه پـــر خــوری خوبـیـست خـوردن   حسرتت کربلا

دلم گرفته ٬ فقط شوق کربلا دارم …

حسین جان گوشه ی چشمی که حرف ها دارم

دلم گرفته ٬ فقط شوق کربلا دارم …

گفتمش نقاش ؟؟!!؟؟

گفتمش نقاش

نقشی بکش از زندگی 
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید

گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید

گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجرزپشت سر پی مولا کشید

گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم 
راه عشق و عاشقی و مستی ونجوا کشید

گفتمش تصویری از لیلی ومجنون رابکش
عکس حیدر(ع) در کنار حضرت زهرا(س)کشید

در تب رویای تو آرام می گیرم.

سکوت نکردم که فراموشت کنم

نمی خواهم از یادم بروی....

اشک نمی ریزم

تا.......

لحظه های نبودنت را ابری کنم

تنها...تنها...

لحظه های با تو بودن را مرور می کنم

و...به تو می اندیشم در ابدیت لحظه ها

نمی دانی چه غمگینم

در این تاریکی شبها

چه بی تابانه دلگیرم

نمی دانی که گاهی عاشقانه

در تب رویای تو آرام می گیرم.

دلتنگی٬ امنیت می خواهد.

دلتنگی نه حرف حالیش می شود
نه نگاه
نه گفتن مداوم دوستت دارم
دلتنگی یک سکوت می خواهد
یک آغوش
که بوی عطر تو را تنها داشته باشد
که بدانی دور که شد ٬
هنوز هم آغشته باشد از بوی تو
دلتنگی٬ امنیت می خواهد.

شعری زیبا و جذاب درمورد شفاعت امام حسین (ع)

خواب بودم، خواب دیدم مرده ام/
بی نهایت خسته و افسرده ام/
تا میان گور رفتم دل گرفت/
قبر کن سنگ لحد را گل گرفت/
روی من خروارها از خاک بود/
وای، قبر من چه وحشتناک بود!
بالش زیر سرم از سنگ بود/
غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود/
هر که آمد پیش، حرفی راند و رفت/
سوره ی حمدی برایم خواند و رفت/
خسته بودم هیچ کس یارم نشد/
زان میان یک تن خریدارم نشد/
نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی/
ترس بود و وحشت و دلواپسی/
ناله می کردم ولیکن بی جواب/
تشنه بودم، در پی یک جرعه آب/
آمدند از راه نزدم دو ملک/
تیره شد در پیش چشمانم فلک/
یک ملک گفتا: بگو دین تو چیست؟
دیگری فریاد زد: رب تو کیست؟
گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود/
لرزه بر اندام من افتاده بود/
هر چه کردم سعی تا گویم جواب/
سدّ نطقم شد هراس و اضطراب/
از سکوتم آن دو گشته خشمگین/
رفت بالا گرزهای آتشین/

مرور لحظه ها

در چشمانم تنهایی ام را پنهان می کنم

در دلم ، دلتنگی ام را

در سکوتم ، حرفهای نگفته ام را

در لبخندم ، غصه هایم را

آیــــنه و تـــنهایی

گاهی می شــــود در مقابل آینه می ایستمــــ...


خیره به چشم های درون آیـــــنه

آرام زیر لب زمزمه می کــــنم : " مـــراقب خــــودت باش "


مـــن ِ درون آیـــــنه ، مثل همیشه به برق چــــشم هایم

لبخند می زنــــد و با شیطنت می گــــوید : " باشه ،

باشـــه ، مواظــبم "


این عمق تــــنهایی این روزهای من است

نه کسی هست بگوید مراقب خودت باش

و نه کسی هست بگوید مواظبت هستم

مـــنم و خــــودم ....

آیــــنه و تـــنهایی