بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی

بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنی

خون خوری گر طلب روزی ننــــــهاده کنی

آخرالامـــــــــــر گل کوزه گــــــران خواهی شد

حالیـــــــــــا فکر سبو کن که پـــــــــر از بــاده کنی

گر از آن آدمیانــــــــــــــــی کـــه بهشتت هـــوس است

عیش بـــــــــــا آدمی ای چنــــــــــــــــد پـــــری زاده کنی

تکیه بـــــــــــــــر جــــــــای بزرگان نتـــــــوان زد به گزاف

مگر اسباب بــــــــــــــــزرگی همــــــه آمــــــــــاده کنــــــــــی

اجــــــــرها بــــــــــــاشدت ای خسرو شیـــــــــــــــــریــــن دهـان

گر نـــــــــــــگاهی ســـــــوی فرهــــــاد دل افتــــــــــــاده کنی

خاطرت کی رقم فیـــــــــــض پذیـــــــــــــــرد هیــــــــهات

مگر از نقش پــــــــراگنــــــــــــــده ورق ساده کــــنی

کار خود گر بــــــــــه کرم بــازگـــــــذاری حافظ

ای بسا عیـــــش که بــــــا بخت خــداداده کنی

ای صبا بندگی خواجـه جلال الــــدین کن

 که جهان پرسمن وسوسن آزاده کنی

حضرت حافظ