مرا رازیست اندر دل...

 

 

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده

ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی بینم

آدم به زمین آمد این حادثه رویا نیست

آدم به زمین آمد این حادثه رویا نیست
این فرصت بی تکرار عشق است معما نیست
تا خواب حقیقت را صدگونه روایت کرد
هر قول سکوتش را تعبیر نهایت کرد
ما ساده ترین تفسیر از پیچ وخم عشقیم
با لذت حیرانی همراه غم عشقیم
آنان که در آیینه از هیچ نترسیدند

شده باور کنی و در بزنی، وا نکنند؟!

 

‫شده تا نیمه ی شب در بزنی، وا نکنند؟
یا دری را شده با سر بزنی ، وا نکنند؟!

پشت در، بید بلرزی و به جایی برسی
که تهِ فاجعه پرپر بزنی ، وا نکنند؟!

روی یک پله ، درِ خانه‌ی بی‌فرجامی
بتپی ، قلب کبوتر بزنی ، وا نکنند؟!

اه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم

 

 

اه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم
کی ببینم مرا چنان که منم

گفتی اسرار در میان آور
کو میان اندر این میان که منم

کی شود این روان من ساکن
این چنین ساکن روان که منم

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

دلت را خانه ی ما کن، مصفا کردنش با من

دلت را خانه ی ما کن، مصفا کردنش با من



به ما درد دل افشا کن، مداوا کردنش با من


اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را


بیا یک لحظه با ما باش، پیدا کردنش با من


بیفشان قطره ی اشکی که من هستم خریدارش


بیاور قطره ای اخلاص، دریا کردنش با من

عشق چیست؟

به کوه گفتم عشق چیست؟ لرزید.

به ابر گفتم عشق چیست؟ بارید. 

به باد گفتم عشق چیست؟ وزید. 

به پروانه گفتم عشق چیست؟ نالید. 

به گل گفتم عشق چیست؟ پرپر شد. 

و به انسان گفتم عشق چیست؟ 

اشک از دیدگانش جاری شد و گفت؟ دیوانگیست!!! 

سایه شدم

سایه شدم، و صدا کردم:
کو مرز پریدن‌ها، دیدن‌ها؟ کو اوج "نه من"، دره "او"؟
و ندا آمد: لب بسته بپو
مرغی رفت، تنها بود، پر شد جام شگفت
و ندا آمد: بر تو گوارا باد، تنهایی تنها باد!
دستم در کوه سحر "او" می‌چید، "او" می‌چید
و ندا آمد: و هجومی از خورشید
از صخره شدم بالا

آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم

آنکه دائم نفسش حس تو را داشت منم

این چنین عشق تو در سینه نگهداشت منم

          آنکه در ناز فرو رفته و شاداب توئی

          آنکه دل کاشت ولی دلهره برداشت منم

آنکه هرگز نگشود دفتر احساس توئی

آنکه رویای تو را خاطره پنداشت منم

مگو شرط دوام دوستی دوری است

همین عقلی که با سنگ حقیقت خانه می سازد
 زمانی از حقیقت های ما افسانه می سازد
سر مغرور من ! با میل دل باید کنار آمد