در شب بی کسیم یاد تو مهتاب من است
محبت چه واژه غریبی
دنیا چه لغت عجیبی
عشق چه زیبا و چه خوبی
شادی چه واژه دروغی
تنها چه کلمه آشنایی
اشک همیشه تو با مایی
غم در وجود ما پرزندگی مثل صدف مثل درمرگ همیشه با ماست
مردن از غم من کاست خدای بزرگ و بی رقیب برای من تکیه ای هست و امیدپرواز برام یه آرزوست
رفتن به آسمون و نزدیک شدن به یک دوست
سلام اول و آمدن و بودن خداحافظی فقط برای رفتن
پس والسلام ای روزگار بی وفا...
من و یک خاطره تلخ من و این یاد پر از غم
من و تنهایی مفرد من و این ساز خیالی
من و هر لحظه ی تاریک من و این عشق تو خالی
من و این زندگی زرد من و این دوست پوشالی
من از این آدما دل گیر من از این ثانیه دل سیر
من و منها شده تنها تو و اونها شدی آنها
تو دگـر لایق آهی چون سرا پا بت کفری
کبوتری است کلماتم
به جست و جوی مکانی،
تا مگر آشیانی بهر خود بر پا کند.
می‌گشاید و می گستراند بال
تا کند پرواز، پرواز، و بازهم پرواز.
ترانه‌ام آزاد ترانه ایست
بــارالــــها. . . .
بـــرایــــم بـــالا رفـــــتن از پـــله هــــای ایـــــمان را بــا عــــنایــــتت آســان کـــن
از گــــناهــــم در آرامــ پیــــمودنشـــان بگـــذر
اگـــر هنــــگامـ آمـــدن بســـویـــت
لــــغزشـــی داشــــتم "تــــو" دســــتم بگـــیر کــه انســـانــــم و لـــغزش پـــذیـــر
"بـــارالــــها". . . .
فـــانـــوس روشــــنت را در مســـیرم هـــمواره روشـــن نــگه دار
کــه بــی نـــور ایــــمانــت مـــن در تــاریکـــی و در مــانــدگـــیم....
آمــــــــین یــا رَبَّ الـــــعالَمیــــــن
معشوق به سامان شد تا باد چنین باد
کفرش همه ایمان شد تا باد چنین باد
زان لب که همی زهر فشاندی به تکبر
اکنون شکر افشان شد تا باد چنین باد
آن غمزه که بد بودی با مدعی سست
امروز بتر زان شد تا باد چنین باد
آن رخ که شکر بود نهانش به لطافت
اکنون شکرستان شد تا باد چنین باد
حاسد که چو دامنش ببوسید همی پای
کودکی دیدم، ماه را بو می کرد
قفسی بی در دیدم که در آن، روشنی پر پر میزد
نردبانی که از آن، عشق میرفت به بام ملکوت ....
زندگی یعنی: یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی؟
نشد یک لحظه از یادت جدا دل
زهی دل آفرین دل مرحبا دل
ز دستش یک دم اسایش ندارم
نمی دانم چه باید کرد با دل ؟
هزاران بار منعش کردم از عشق
مگر برگشت از راه خطا دل
به چشمانت مرا دل مبتلا کرد
تو را خبر ز دل بی قرار باید و نیست
غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست
اسیر گریه ی بی اختیار خویشتنم
فغان که در کف من اختیار باید و نیست
چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست
چو صبحدم نفسم بی غبار باید و نیست
مرا ز باده نوشین نمی گشاید دل
که می بگرمی آغوش یار باید و نیست
