با هرچه عشق نام تو را میتوان نوشت

با هرچه عشق نام تو را میتوان نوشت
با هرچه رود راه تو را میتوان سرود
بیم از حصـــــــــــــــــار نیست که هر قفل کهنه را
با دستهای روشن تو میتوان گشود
…………………….. .
حالا که آمده‌ای
چترت را ببند
در ایوان این خانه
جز مهربانی نمی‌بارد
…………………….. .
جهان را به شاعران بسپارید
مطمئن باشید
کلمات را بیدار می کنند
و در کرت ها٬ گل و گندم می کارند

جهان را به شاعران بسپارید
بیابان و باران
هردو خوشحال می شوند
و هردو جوانه می زنند
از سرانگشت کودکان دبستانی

جهان را به شاعران بسپارید
مطمئن باشید سربازان ترانه می خوانند و
عاشق می شوند
و تفنگ ها سر بر قبضه می گذارند و
بیدار نمی شوند

بادست های مهربان خداییت

با دست های مهربان خداییت‏↳‏
دستی بکش ب روی دست های خالی ام‏↳‏
باچشم های خمار رویاییت
مرهم بذار به روی چشمان بارانی ام‏↳‏
من با تو میشوم یه من؛ آنقدر مرا …‏↳‏
با کابوس بی تو بودن مکن زندانی ام‏↳‏
این شعر ها، پوچ و بی ارزشن،‏↳‏
چون آن نگاه عاشق و زیبا نمی شود ارزانی‏↳‏
از تو مینویسم ای بهارترین بهار‏↳‏
باران حرف هایت مرا سوق میدهد رو به ویرانی ام‏↳‏
من باتو هرچه کرده ام،این نیست جواب‏↳‏
از من مگیر این امید زیبا هرچند واهی ام‏↳‏
اسمت مرا ب سوی ابر ها می برد‏↳‏
ای بهترین ترانه آغاز ؛ نمیشود ک شود!!بخوانی ام‏↳‏
درد میکشم و با خود میگویم چرا‏↳‏
این بغض های شکسته،نمی شود درمانی ام‏↳‏
بادست های مهربان خداییت‏↳‏
دستی بکش به روی دست های خالی ام ‏↳‏
باچشم های خمار روییت‏↳‏
مرهم بذار به روی چشمان بارانی ام. ‏↳‏

خبر مرگ مرا طعنه به یارم بزنید

پشت دیوار همین کوچه به دارم بزنید

من که رفتم بنشینید و … هوارم بزنید

باد هم آگهی مرگ مرا خواهد برد

بنویسید که: “بد بودم” و جارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم … سیر شدم

پنجه در هر چه که من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!

خبر مرگ مرا طعنه به یارم بزنید

آی! آنها! که به بی برگی من می خندید !

مرد باشید و … بیایید … و … کنارم بزنید

نیا باران ، نیا باران…

نیا باران ، زمین جای قشنگی نیست!
من از جنس زمینم خوب میدانم،
که دریا، جد تو در یک تبانی ماهی بیچاره را در دام ماهیگیر می راند.
من از جنس زمینم خوب میدانم،
که گل در عقد زنبور است،
… یک طرف سودای بلبل،
یک طرف بال و پر پروانه را هم دوست می دارد.
نیا باران!!!!

ای دل

ای دل سکوت کن ک تو را نمیخرند
‏
از لا ب لای کوچه تو را نمی برند‏

بگذار سکوت قانون زندگی باشد
وقتی واژه ها تو را نمی فهمند

‏‏
ای دل بس است چراپا بر زمین کوبی

حقا زمین گرد است تورا نمی بینند


ای دل عاشق نشو ک دگر سیرند

این مردمان تو ب مسخره هم نمیگیرند


ای دل بسوز و بساز با دردت

اینجا همه ب عقل ؛ به قلب نمیمرند


ای دل تورا جواب هیچ طبیبی نیست

درمان تو از چشمان ناعلاج نمی رویند
ای دل عقل های بسته شده ب چشم ها

دیگر فغان دل عاشق نمی بینند
بازم غزل باز ترانه های اندوهگین

ای دل تو خود شعری قلم ها چه میگویند؟…

دلم بحالت میسوزد

آسمان کبود
دلم بحالت میسوزد
نکند عاشق شده ای!!!
ک اینگونه نجوا سر می دهی …
اینجا زمین است
رسم مردمانش فراموشیست!!!
برای ک می باری؟؟
میباری تا نشان دهی باران رقاصه ایست
ک از فقر و فحشا نیاز پیدا کرده است به این آدمیان!!!
نرقص باران اینجا مردمان ب هوایت طعنه خراب بودن می زنند…
دلم بحالت می سوزد..
آسمان کبود…
چرا می شویی و می بری؟؟؟
لحظه ای درنگ کن..
اینجا مردمان نقاب هایشان مانع است!!!
اینجا میشود آدم بود اما انسان نه!!
تو ک دیگر میفهمی چه میگویم؟؟!!
دلم بحالت می سوزد!!!
ب بارانت بگو نبارد!!
اینجا دو نفره بودن عجیب ظرفیت پیدا کرده است!!!
می باری ک بوی گند خیانت را ببری؟!!
نبار !!
اینجا با بارشت مردمان بوی خدا را هم نمی فهمند!!
دلم بحالت میسوزد…

گاهی اوقات صلاح است ...

گاهی اوقات صلاح است که تنها بشوی،
چون مقدر شده تکخال ورقها بشوی...!

گاهی اوقات قرارست که در پیله ی درد،
نم نمک "شاپرکی" خوشگل و زیبا بشوی...

گاهی انگارضروری ست بِگندی درخود ،
تا مبدل به" شرابی" خوش و گیرا بشوی...!

گاهی ازحمله ی یک گربه،قفس میشکند،
تا تو پرواز کنی،راهی صحرا بشوی...

گاهی از خار گل سرخ برنجی بد نیست،
باعث مرگ گل سرخ مبادا بشوی...

گاهی ازچاه قرارست به زندان بروی،
"آخرقصه هم آغوش زلیخا بشوی...!!!

گریزگاه

دلتنگی‌اش دردآور است، امّا قشنگ است
عالم برای عاشقِ دلتنگ تنگ است

وقتی که تنگی می‌کند دریای موّاج
آغوش ساحل آخرین جای نهنگ است

جز این تمام قصه‌ها وهم و خیال است
جز این تمام شهرها شهر فرنگ است

زیبایی‌ات مثل هزاران طیف منشور
تصویر یک رنگین کمانِ رنگ‌رنگ است

ای ماه دور از پنجه‌های بی نصیبم
تنها، تماشا کردنت سهم پلنگ است

با من چه کردی که بدون هیچ وقفه
دایم میان عقل و قلبم طبل جنگ است؟

شوق و صبوری ای سوار بختیاری
در راه عشق او همان اسب و تفنگ است

حمیدرضا عرفانی فر

تا نفس باقیست زیبا، فرصت چشمت تماشاییست!!!

دل روشنی دارم ای عشق!
صدایم کن از هرچه می توانی….
صدا کن مرا از صدف های باران،
صدا کن مرا از گلوگاه سبز شکفتن،
صدایم کن از خلوت خاطرات پرستو!
بگو پشت پرواز مرغان عاشق چه رازی است؟
بگو با کدامین نفس می توان تا کبوتر سفر کرد؟
بگو با کدامین افق می توان تا شقایق خطر کرد؟
مرا می شناسی تو ای عشق؟؟؟
من از آشنایان احساس آبم!
همسایه ام مهربانیست! …
من نمی دانم تو را آن سان که باید گفت!!!
من نمی گویم!!
از تو گفتن پای دل درگِل، بالهای شعر من در بَند!!!
من نمی گویم!!
خیل باران های باد آور که می بارند و می پویند و می جویند می گویند:
تا نفس باقیست زیبا، فرصت چشمت تماشاییست!!!

محمدرضا عبدالملکیان

حالا که آمده ای،،،

حالا که آمده‎ای
سلام
حالا که نمی‎روی
خداحافظ
ای همه شب‎هایی که با هم
گریه کردیم

حالا که آمده‎ای
چه لباس‎های مهربانی پوشیده‎اند
همه‎ی این کلماتی که از تو می‎گویند

حالا که آمده ای
دلم برای این ماه و این ستاره می سوزد
امشب چگونه سر بر بالش خواب می گذارند
با این همه بیداری!

حالا که آمده ای
آن سوزنبان را بد عادت نکن
بگو که خیال سفر نداری

حالا که آمده ای
این همه کبوتر و این همه گنجشک
چرا به لانه هایشان بر نمی گردند
تو که جائی نرفته بودی!

حالا که آمده ای
گریه نکن
دیگر مشق نمی نویسی
همه ی مدادهایت رنگی است

حالا که آمده ای
همین جا بنشین
و فقط از خدا بپرس
چقدر با هم بودن خوب است

حالا که آمده ای
هی بر نگرد و هی پشت سرت را نگاه نکن
گنجشک های آن شهر دور دست هم
برای خود فکری می کنند

حالا که آمده ای
هی دست و دلم را نلرزان
هی دلواپسم نکن
اگر نمی مانی
بیابان های بی باران
منتظرم هستند