با تو سخن می گویم

با تو سخن می گویم

رساتر از همیشه

و تو حرفهایم را می شنوی

روشن تر از هر روز

بگذار از عشق سخن نگویم

بگذار وسعتش را در حصار کلمات محدود نکنم

چرا که من عشق را با کلام در نیافتم

ممنون

ایـــــــــن روزهـــــــــا دوســـــــــتــــــــ داشتــــــــن

بــــــــه حـــــــراج گذاشــــــــــته شده اســـت
همـــــه بــــه همـــــ ، بـــــی بهــــــــانه

میـــگویـــــــند دوستــــت دارم
برای همـــــــــین اگـــــــر روزی

جـــــــایی
کســــــی

ازصمیم قلـب
گفتـــــــ دوستـــــــــت دارم

لــبــخند می زنیــــــم و می گوییــــــــم.
ممنــــون...

تئاتر چیزی شبیه زندگی

عشق را به مدرسه بردند تا کتک بزنند.
تنها دوست عشق در مدرسه، درس هندسه بود.
از شیمی فقط زاج سبز به یادش ماند
و از فیزیک هرگز هیچ نفهمید.

گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم

گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم

گفتا اگر بیند کسی ، گفتم که حاشا می کنم

گفتا ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در

گفتم که با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم

گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا

زندگی شگفت انگیز است

زندگی شگفت انگیز است

فقط اگربدانید که چطور زندگی کنید

کوچک باش و عاشق ...

که عشق می‌داند

آئین بزرگ کردنت را ...


بگذارعشق خاصیت تو باشد

نه رابطه خاص تو با کسی

آن چنان ساده ام

آن چنان ساده ام
که گنجشک ها هم می توانند
در جیب هایم لانه کنند
با پروانه ای سال ها دوست می شوم
برای پای مورچه ام که به گل می ماند
های های گریه می کنم
در دور و دراز باور خود
کودک می مانم
همیشه ...

دل

سر گشته ای به ساحل دریا،
نزدیک یک صدف،
سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است !
***
گوهر نبود - اگر چه - ولی در نهاد او،
چیزی نهفته بود، که می گفت ،
از سنگ بهتر است !
***
جان مایه ای به روشنی نور، عشق، شعر،
از سنگ می دمید !
انگار
دل بود ! می تپید !
اما چراغ آینه اش در غبار بود !
***
دستی بر او گشود و غبار از رخش زدود،
خود را به او نمود .
آئینه نیز روی خوش آشنا بدید
با صدا امید، دیده در او بست
صد گونه نقش تازه از آن چهره آفرید،
در سینه هر چه داشت به آن رهگذر سپرد
سنگین دل، از صداقت آئینه یکه خورد !
آئینه را شکست !
مهرداد بهار

آدم بــرفی

برگی از دفتر شعر مریم حیدرزاده



تو را ساختم با اون برفا، آدم بــرفی
تو اون شب اومدی دنیا، آدم بــرفی

شبی که عمرش از هر شب درازتر بود
به او شب ما می گیم، یلدا، آدم بــرفی

یه جورایی من و تو عین هم هستیم
تــوام تنها، منــم تنها، آدم بــرفی

من عاشق بودم و خواستم پناهم شی
توام عاشق بودی اما، آدم بــرفی

بی عشق هیچ فلسفه ای در جهــــــان نبود

بی عشق هیچ فلسفه ای در جهــــــان نبود

احســــاس در " الهــــه ی نازِ بنــــــان " نبود

بی شک اگرکه خلق نمی شد "گناهِ عشق"

دیگر خـــــدا به فکـــرِ "شـبِ امتحـــان" نبود

بنشین رفیــــق! تــــا که کمی درد دل کنیم

انـــــدازه ی تو هیـــــــچ کسی مهربان نبود

تبرهم بردلم زن باز٬درگیرت نخواهم شد

مرا در جنت قلبت بده باغی که مدهوشم

اگررستم زندتیرم٬ زمین گیرت نخواهم شد

اگر ازعشق تو بگریزم ببرحکم ابد بر من

تمام عمر روحم را ز زنجیرت نخواهم شد

من ازحالم چه میدانم که فردا هم نفس دارم

که از جان بگذرم امازتصویرت نخواهم شد

همه عمرم همان دانم که من چیزی نمیدانم

ولی دل خوب میدانداسیر زخم شمشیرت نخواهم شد

شبانگاهان که میخوابم به خوابم نیز میبینم

فدای چهره ماهت٬بدان پیرت نخواهم شد

قلم برخیز ازشوقت٬که اکنون روزموعد شد

تبرهم بردلم زن باز٬درگیرت نخواهم شد