ﺩﻟـــﻢ ﻫــــﻮﺱ ﯾـــــﮏ ﺩﻭﺳـــﺖ ﮐـــﺮﺩﻩ ...
ﯾــــﮏ ﺭﻓﯿــــﻖِ ﺷــﺶ ﺩﺍﻧــــــﮓ ...
ﯾــــــﮏ ﺁﺭﺍﻡِ ﺩﻝ ...
ﮐﺴـﯽ ﮐـﻪ ﺍﻣﺘﺤـﺎﻧـﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻓـﺎﻗـــﺖ ﭘـﺲ ﺩﺍﺩﻩ ... ﻭ ﺩﯾـــﮕﺮ ﻣﺤـــﮏ ﺯﺩﻧــــﯽ ﺩﺭ ﮐـﺎﺭ ﻧــﺒـﺎﺷﺪ ...
ﺭﻓﯿـﻘﯽ ﮐــﻪ ﻣــﻦ ﻧـﮕــﻮﯾـــﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺑــــﺸﻨﻮﺩ ...
ﺑﺨــﻨﺪﻡ ﻭ ﺣـﺠﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻨــﺩﻩ ﺍﻡ ﺑــﺒﯿـﻨﺪ ...
ﺭﻓﯿﻘـﯽ ﮐﻪ ﺑﮕـﻮﯾـﻢ ﺑـﺮﻭ ، ﺑﻤــﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﺭﺍﻣـﻢ ﮐـﻨﺪ ...
ﻫﻤـﺎﻥ ﺭﻓﯿﻘـﯽﮐﻪ ﺑﺎﯾـــﺪ ﺑﺎﺷـﺪ ﻭ ﻧﯿـــﺴﺖ ...
ﻋﺠــﯿﺐ ﺩﻟـــﻢ ﮔــﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾـﻨــــــــﺮﻭﺯﻫﺎ ...
می دانی
بودن
عشق میخواهد
آدم هایی هستند که روز تولد یا شب تولد ندارند
هر روز از آمدن خود شادند
این تغییر فصل
این تغییر رنگ
این روزها
این گذر عمر
این دوست داشتنها
این بودن ها
لیاقت میخواهد
دنبال خودِ خدا نباش!
خدارا در درون خود جستجو کن!
بالاترین توحید آن است که خودت را بشناسی!
من عرف نفسه فقد عرف ربّه
مَن هَمینَم.......
نَه چشمآטּ آبــﮯ دارَم..................
نه کفشهآﮮ پآشنِه بُلنَد
هَمیشِه کَتآنـﮯ مـﮯ پوشَم..............
روی چَمَن هآ غَلت میزَنَم
عِشوه ریختَن رآ خوب یادَم نَداده اَند...............
وَقتـﮯ اَز کِنارَم رَد میشوﮮ
بوﮮ اُدکُلنَم مَستت نمیکُند..............
لآک نآخن هآیم اَز هزآر مترﮮ داد نمیزَند.........
گآهـﮯ اَز فَرط غُصّه بلنَد دآد میزَنم
خدآیَم رآ بآ تَمآم دُنیآ عَوض نمیکُنم.......
وبَعضـﮯ آدم هآﮮ اَطرافَم رآ هَم بآ تَمآم دُنیآ عَوض نمیکُنم
پآیه پَرسه زَدن دَر خیآبآטּ و مهمآنـﮯ نیستَم..................
بَلد نیستَم تآ صُبح پآﮮ گوشـﮯ پِچ پِچ کُنم
وَ بگویَم دوستَت دآرَم وقتـﮯ حتـﮯ.............................
به تِعدآد حروف دوستَت دآرَم هَم ، دوستَت ندآرَم
وَلـﮯ اَگر بگویَم دوستَت دآرَم................................... ،
دوست دآشتَنم حَد ومَرزﮮ ندآرَد
مَن خآلِصآنه هَمینَم!!!
بعضی
آدمها آنقدر نگاهشان چشم هایشان ودست هایشان مهربان است که دلت میخواهد
یکبار در حقشان بدی کنی ونامهربانی، وببینی نگاهشان، چشم هایشان ودست
هایشان وقتی نامهربان میشود چگونه است!
درنهایت حیرت تومیبینی مهربانتر
میشوند انگار بدیت را باخوبی، نامهربانیت را با مهربانی پاسخ میدهند چقدر
دلم برای دیدن چنین آدم مهربانی تنگ است...
ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺳﺒﺰﻡ ﻭﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﻮﯾﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻣﻦ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻟﻢ ؛ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﯼ ﺯﻭﺩ ﭘﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮔﺮﯾﺰ
ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻧﯿﺰ ﺳﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﺍﯾﻦ ﻣﻄﯿﻊ ﻣﺤﺾ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺟﺮﻣﯽ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﺮﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺑﺰﻡ ﺭﻓﯿﻘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ !
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﺷﻌﺮ ﺑﺪﯼ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﺧﺮﺵ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ !
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻟﺸﮑﺮ ﺟﺪﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ
ﻣﯽ ﮐُﺸﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺁﯾﺎ ‘ ﯾﺎ ﺍﺳﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم
ز پشت میله های سرد تیره
نگاه حسرتم حیران به
رویت
دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز
بر پیکر خود پیرهن سبز نمودم
در آینه بر صورت خود خیره شدم باز
بند از سر گیسویم آهسته گشودم
عطر آوردم بر سر و بر سینه
فشاندم
