عجیب ، آدم را آرام مـیکنند !!

بعضــی اشــکها هستند
بــــی دلیل
بـــی بهانـــه
یـــک دفعـــه
نیمه ی شب
عجیب ، آدم را آرام مـیکنند !!

ناگهان چقدر زود دیر می شود . . . .

خیلی دیر شد ...
دیدی مُردی ... دیدی الکی به این در و اون در می زدی ... هی گفتم گوش نکردی ...
دیدی هیچ کس نتونست کاری برات بکنه ... دیدی الکی به این دنیا دل بستی؟
دیدی خودت موندی و خودت ... /
به عزت و شرف لااله‌ الله ...
بلند بگو لا اله الله ...
«من و نبرید ... من هنوز برا خودم کاری نکردم ...
.............................................................................
ناگهان چقدر زود دیر می شود . . . .

دلم تنگ است و تنهایی به لب می آورد جانم

 

 

 

دلم تنگ است ، نمی دانم ز تنهایی
... پناه آرم کدامین سوی

! پریشان حالم و بی تاب می گریم
... و قلبم بی امان محتاج مهر توست

تا حالا شده

 

 

تا حالا شده دلت از تموم دنیا گرفته باشه؟؟؟
دلت بخواد داد بزنی بگی دس از سرم بر دارین... همه چی مال شما...
دنیاتون مال خودتون...
فقط بزارین تو حال خودم باشم؟؟؟
دلت بخواد تنها باشی...

دلنوشته

ستاره ها رو با اینکه خیلی دورند

هر شب می شه دید

کاش تو هم ستاره بودی

اهای زمین یه لحظه تو نفس نزن

 

دلم گرفته آسمون نمیتونم گریه کنم


شکنجه میشم از خودم نمیتونم شکوه کنم


انگاری کوه غصه ها رو سینه من اومده


آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده

پس والسلام ای روزگار بی وفا...

در شب بی کسیم یاد تو مهتاب من است
محبت چه واژه غریبی
دنیا چه لغت عجیبی
عشق چه زیبا و چه خوبی
شادی چه واژه دروغی
تنها چه کلمه آشنایی
اشک همیشه تو با مایی
غم در وجود ما پرزندگی مثل صدف مثل درمرگ همیشه با ماست
مردن از غم من کاست خدای بزرگ و بی رقیب برای من تکیه ای هست و امیدپرواز برام یه آرزوست
رفتن به آسمون و نزدیک شدن به یک دوست
سلام اول و آمدن و بودن خداحافظی فقط برای رفتن
پس والسلام ای روزگار بی وفا... 

من و یک خاطره تلخ من و این یاد پر از غم

من و یک خاطره تلخ من و این یاد پر از غم

من و تنهایی مفرد من و این ساز خیالی

من و هر لحظه ی تاریک من و این عشق تو خالی

من و این زندگی زرد من و این دوست پوشالی



من از این آدما دل گیر من از این ثانیه دل سیر

من و منها شده تنها تو و اونها شدی آنها

تو دگـر لایق آهی چون سرا پا بت کفری

این شعرها دیگر برای هیچ کس نیست

 

 

 

این شعرها دیگر برای هیچ کس نیست
نه! در دلم انگار جای هیچ کس نیست

آنقدر تنهایم که حتی دردهایم
دیگر شبیه دردهای هیچ کس نیست

حتی نفسهای مرا از من گرفته اند
من مرده ام در من هوای هیچ کس نیست

تا باد چنین باد

معشوق به سامان شد تا باد چنین باد

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین باد

زان لب که همی زهر فشاندی به تکبر

اکنون شکر افشان شد تا باد چنین باد

آن غمزه که بد بودی با مدعی سست

امروز بتر زان شد تا باد چنین باد

آن رخ که شکر بود نهانش به لطافت

اکنون شکرستان شد تا باد چنین باد

حاسد که چو دامنش ببوسید همی پای