باهوس عاشق آن چشمه ی نوریم هنوز
وای و صد وای کزین مرحله دوریم هنوز
دیگران رهسپرثابت وسیاره شدند
مابراین خاک سیه مست غروریم هنوز
نه کمال از دگران دیده نه نقصان درخویش
ای زمان آینه بگذار که کوریم هنوز
زنده کش بوده وبامرده پرستی شادیم
این گواهیست که ما طالب گوریم هنوز
غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد
هر که از چشم بیفتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد
عیب از ماست که هر صبح نمی بینیمت
چشم بیمار شده تار شدن هم دارد
چرا وقتی که آدم تنها میشه
غم و غصه اش قد یک دنیا میشه
میره یک گوشه پنهون میشینه
اونجا رو مثل یه زندون میبینه
غم تنهایی اسیرت میکنه
تا بخوای بجنبی پیرت میکنه
شب من پنجره ای بی فردا
روز من قصه ی تنهایی ها
مانده بر خاک و اسیر ساحل
ماهی ام ، ماهی دور از دریا
من به یک احساس خالی دلخوشم
من به گل های خیالی دلخوشم
در کنار سفره اسطوره ها
من به یک ظرف سفالی دلخوشم
مثل اندوه کویر و بغض خاک
با خیال آبسالی دلخوشم
سر نهم بر بالش اندوه خویش
با همین افسرده حالی دل خوشم
دریغ
بی شکوه و غریب و رهگذرند
یادهای دگر ، چو برق و چو باد
یاد تو پرشکوه و جاوید است
و آشنای قدیم دل ، اما
ای دریغ ! ای دریغ ! ای
فریاد
با دل من چه می تواند کرد
یادت ؟ ای باد من ز دل برده
من گرفتم لطیف ، چون شبنم
هم درخشان و پاک ، چون باران
چه کنند این دو ، ای بهشت جوان
با یکی برگ پیر و پژمرده ؟
اخوان ثالث
متن زیر برگرفته از یادداشتهای شخصی سهراب است:
«دنیا پر از بدی است. و من شقایق تماشا می کنم. روی زمین میلیونها گرسنه
است. کاش نبود. ولی وجود گرسنگی، شقایق را شدیدتر می کند. و تماشای من
ابعاد تازه ای می گیرد. یادم هست در بنارس میان مرده ها و بیمارها و گداها
از تماشای یک بنای قدیمی دچار ستایش اُرگانیک شده بودم. پایم در فاجعه بود و
سرم در استتیک. وقتی که پدرم مرد، نوشتم: پاسبان ها همه شاعر بودند. حضور
فاجعه، آنی دنیا را تلطیف کرده بود. فاجعه آن طرف سکه بود و گرنه من می
دانستم و می دانم که پاسبان ها شاعر نیستند. در تاریکی آن قدر مانده ام که
از روشنی حرف بزنم. چیزی در ما نفی نمی گردد. دنیا در ما ذخیره می شود. و
نگاه ما به فراخور این ذخیره است. و از همه جای آن آب می خورد. وقتی که به
این کُنارِ بلند نگاه می کنم، حتی آگاهیِ من از سیستم هیدرولیکیِ یک
هواپیما، در نگاهم جریان دارد. ولی نخواهید که این آگاهی خودش را عریان
نشان دهد. دنیا در ما دچار استحاله [ی] مداوم است. من هزارها گرسنه در خاک
هند دیده ام و هیچ وقت از گرسنگی حرف نزده ام. نه، هیچ وقت. ولی هر وقت
رفته ام از گلی حرف بزنم دهانم گس شده است. گرسنگی هندی سَبک دهانم را عوض
کرده است و من دِین ِ خود را ادا کرده ام.»
متنها برگرفته از کتاب هنوز در سفرم - سهراب سپهری و کتاب نگاهی به سهراب سپهری (سیروس شمیسا)
میلاد فرخنده و مسعود جواد الائمه حضرت امام محمد تقی علیه السلام و باب الحوائج حضرت علی اصغر علیه السلام مبارک باد
«...دیروز که نامه ات رسید هنوز شیار دیدنت روی زمین بود و تازه بود. در نیمروز «شمیران» از چه سخن می گفتیم؟ دستهای من از روشنی جهان پر بود و تو در سایه روشن روح خود ایستاده بودی. گاه پرنده وار شگفت زده به جای خود می ماندی.
نازی، تو از آب بهتری. تو از ابر بهتری. تو به سپیده دم خواهی رسید. مبادا بلغزی. من دوست توام و دست تو را می گیرم. روان باش که پرندگان چنین اند و گیاهان چنین اند. چون به درخت رسیدی به تماشا بمان. تماشا تو را به آسمان خواهد برد. در زمانه [ی] ما نگاه کردن نیاموخته اند و درخت جز آرایش خانه نیست و هیچ کس گلهای حیاط همسایه را باور ندارد. پیوندها گسسته. کسی در مهتاب راه نمی رود و از پرواز کلاغی هشیار نمی شود و خدا را کنار نرده ایوان نمی بیند و ابدیت را در جام آب خوری نمی یابد.
