چشمــ فـــرو بســـته اگـــر وا کنـــی
*در تـــو بـــود ،هـــرچــه تـــماشــا کنــی
*هـــمدمــ خــود شــو کــه "حبـــیب" خــودی
*چـــارۀ خـــود کــن کـه "طبـــیب" خـــودی
بــــر حَـــذَر از مصــــلحت انــدیشـــی بــاش
*مصلــــحت انـــدیـــشِ دلِ خـــویــــش بــاش
*چَــــشمــِ "بصــــیرت" نگشـــایـــی چـــرا. . .؟
*بـــی خـــبر از خـــویـــش ؛ چــــرایـــی چـــرا. . .؟
با گیاه بیابانم
خویشی و پیوندی نیست
خود اگر چه درد رستن و ریشه کردن با من است وهراس بی بار و بری
و در این گلخن مغموم
پا در جای چنانم
که ما ز وی پیر
بندی دره تنگ
و ریشه فولادم
در ظلمت سنگ
مقصدی بی رحمانه را
جاودنه در سفرند
***
فصل بهار آمد و رنگ بهار نیست
اردی جهنم است زمانی که یار نیست
دست نیاز باد به دامان ناز بید
تنها مرا به جانب معشوقه بار نیست
امسال از همیشه ی خود بی ثمرتر است
در باغ من نشانه ای از برگ و بار نیست
هر قاصدی که آمده از راه، ناخوش است
هر نامه ای که می رسد از سوی یار نیست
دنیا به جز عذاب چه دارد برای من ؟
شب های تار هست صدای سه تار نیست
آه ای پرنده! گاه قفس را نفس بکش
آخر همیشه راه رهایی فرار نیست
شب ِ اندوه کنار تو به سر می آید
آفتابی و به امر تو سحر می آید
آبرو یافته هر کس به تو نزدیک شده ست
خار هم پیش شما گل به نظر می آید
و نبوت به دو تا معجزه آوردن نیست !
از کنیزان تو هم معجزه بر می آید
به کسی دم نزد اما پدرت می دانست
وحی از گوشه چشمان تو در می آید
تا به کی جان کندن اندر آفتاب؟ ای رنجبر!
ریختن از بهر نان از چهره آب، ای رنجبر!
زین همه خواری که بینی زآفتاب و خاک و باد
چیست مزدت جز نکوهش با عتاب؟ ای رنجبر!
از حقوق پای‌مال خویشتن کن پرسشی
چند می‌ترسی ز هر خان و جناب؟ ای رنجبر!
جمله آنان را که چون زالو مکندت، خون بریز
وندر آن خون دست و پایی کن خضاب، ای رنجبر!
دیو آز و خودپرستی را بگیر و حبس کن
تا شود چهر حقیقت بی‌حجاب، ای رنجبر!
حاکم شرعی که بهر رشوه فتوا می‌دهد
که دهد عرض فقیران را جواب؟ ای رنجبر!...
پروین اعتصامی
یک دقیقه سکوت!
به خاطر تمام آرزوهایی که در حد یک فکر کودکانه باقی ماندند!
به خاطر امیدهایی که به ناامیدی مبدل شدند!
به خاطر شب هایی که با اندوه سپری کردیم!
به خاطر قلبی که زیر پای کسانی که دوستشان داشتیم له شد!
به خاطر چشمانی که همیشه بارانی ماندند!
یک دقیقه سکوت!
روزی خواهم آمد ، و پیامی خواهم آورد
در رگ ها ، نور خواهم ریخت
و صدا خواهم در داد: ای سبدهاتان پُرِ خواب!
سیب آوردم،
سیب سرخ خورشید
خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد
زن زیبای جذامی را، گوشواره ای دیگر خواهم بخشید
کور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ!
دوره گردی خواهم شد، کوچه ها را خواهم گشت
جار خواهم زد: آی شبنم، شبنم، شبنم
رهگذاری خواهد گفت: راستی را، شب تاریکی است،
کهکشانی خواهم دادش
ای کـــاش هیــچ ای کــــاشی نــبود
ای کـــاش معنــی ای کـــاش را نمیفهمیـــدم
ای کــــاش ها،شایـــدها،اگــــرها،همگــــی واقعیــــت زندگـــی هستنـــد
امـــا ای کــــاش نبــــودند
ای کــــاش هیچـــکس معنـــی تنهــــایی را نمی فهمیــــد
امــــا نــه تنهـــا بودن، از بـــا هــرکســـی بـــودن بهتــــر اســـت
کــــاش هیچ گنـــاهـــی نبود،هیــــچ اشتبــــاهی نبــــود
امام : من به خــال لبت ای دوست گرفتار شدم چشم بیمـــار تـو را دیـدم و بیمار شــدم
آقا : تــو که خــود خال لبی از چه گرفتــار شدی تو طبیب همــه ای از چه تو بیمار شدی
امام : فــارغ از خود شــدم و کوس اناالحق بزدم همچــو منصــور خریـــدار سـر دار شـدم
آقا : تو که فــارغ شـده بودی ز همه کون و مکان دار منصــور بریدی همه تن دار شدی
امام : غـم دلـدار فکنده است به جانـم، شــرری که به جــان آمــدم و شهــــره بازار شدم
آقا : عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر ای که در قــول و عمل شهره بازار شدی
