شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم
خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم
و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟
خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی
خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم
خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!
بشنو درد این دلم را …
دلی که خیلی تو را دوست دارد و تنها امیدش در این دنیای فانی تو هستی ...
بشنو که این دل برایت یک عالمه حرف دارد ...
حرفهایی از جنس دلتنگی ...
حرفهای عاشقانه برای تو ...
گوش کن به درد دلم ....
تو همانی که دلم می خواست و آرزو داشت تا تو برای او شوی ...
تو همان رویایی هستی که در دلم نهفته بود ....
یک رویای پر از عشق …
همین که می‌نویسم و به واژه می‌کشم تو رو
دوباره بار غم می‌شینه روی شونه‌های من
همین که می‌شکفی مثِ یه گل میون دفترم
دوباره گرمی لبات دوباره گونه‌های من
همین که میری از دلم، قرار آخرم میشی
دوباره زخم میخورم، دوباره باورم میشی
همیشه کم میارمت همیشه کم میارمت نمیشه که نبارمت
گریه فقط کار منه تو اشکاتو حروم نکن
به واژه‌ای نمی‌رسی اینجوری پرس و جو نکن
فاصله‌ها مال منن تو فاصله نگیر ازم
بمون که باورت بشه گریه نمیشه سیر ازم
همیشه کم میارمت همیشه کم میارمت نمیشه که نبارمت
ترانه‌سرا:کامران رسول زاده
تمام " آرامشم "
را مدیون همان " انتظاری "
هستم
که دیگر از "هیچکس "ندارم ...
چه قدر حس زلالی ست شاعرت باشم
شریک خلوت شب های خاطرت باشم
چه قدر با تو قشنگ است منتظر ماندن
قطار باشی و من هم مسافرت باشم
قرار باشد و بوسه، درخت باشد و برگ
به کوچه کوچه ی پاییز، عابرت باشم
سکوت باشی و خواهش، کلید باشم و در
شراب باشد و بستر، مجاورت باشم
همین دو جمله ی کوتاه راز خوشبختی ست:
به خاطر تو بمانم... به خاطرت باشم...
مسعود جعفری
سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد
عشق اینبار به دیوانه شدن می ارزد
گرچه خاکسترم و همسفر باد ولی
جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد
تیشه بر ریشه ی قصری که در آن شیرین نیست
بیستون بی تو به ویرانه شدن می ارزد
یوسفم سینه ی من پیرهن پاره ی من
ننگ این قصه به افسانه شدن می ارزد
خاک خامم عطش آتش و می در دل من
بزن آتش که به پیمانه شدن می ارزد
شانه ام زیر غم عالم و آدم اما
یک نفس زیر سرت شانه شدن می ارزد
ادعای بی تفاوتی سخت است!
آن هم
نسبت به کسی که
زیباترین حس دنیارا
با او تجربه کرده ای.....!
تو را دوست‌تر می‌دارم از سرزمین‌ِ خویش !
سرزمینی که خلاصه‌ی بَند است
و پیراهن حبسیان را
به عریانی‌ِ جان‌ِ من بخشیده
هم از روز نخست‌ِ میلادِ دیده‌گان‌ِ گریانم !
دوست‌ترت می‌دارم از خورشید
که دیری‌ست سرزدن در این دامنه را ـ به حیله ـ لاف می‌زند !
دوست‌ترت می‌دارم از ماه
که جراحت‌ِ پنجه‌ی هزار پلنگ عاشق را بر چهره دارد !
دلـم را سپـردم بـه بنـگاه دنیـا
و هـی آگهـی دادم اینجـا و آنجـا
و هـر روز بـرای دلـم مشتـری آمـد و رفـت
و هـی ایـن و آن سرسری آمـد و رفـت
ولـی هیـچ کـس اتـاق دلـم را تمـاشـا نکـرد
دلـم قفـل بـود کسـی قفـل قـلب مـرا وا نکـرد
یکـی گفـت:چـرا ایـن اتـاق پـر از دود و آه اسـت
یکـی گفـت: چـه دیـواره هـایـش سیـاه اسـت
یکـی گفـت:چـرا نـور اینجـا کـم اسـت
کاش زندگی از آخر به اول بود..
پیر بدنیا می آمدیم..
آنگاه در رخداد یک عشق جوان میشدیم..
سپس کودکی معصوم می شدیم ودر،
نیمه شبی با نوازش های مادر آرام میمردیم...!!!
