روزی ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ.
ﻫﻤﻪ
ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺍﻣﺎ
ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ،
ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻘﯽ
ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ : « ﺁﯾﺎ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺷﻮﻡ؟ »
ﺛﺮﻭﺕ ﮔﻔﺖ: « ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺎﯾﻘﻢ ﻫﺴﺖ ﻭ
ﺩﯾﮕﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ . »
ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺮﺟﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﻣﻨﯽ ﺑﻮﺩ،
ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺖ.
ﻏﺮﻭﺭ ﮔﻔﺖ: « ﻧﻪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﺖ ﺧﯿﺲ
ﻭ ﮐﺜﯿﻒ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﺎﯾﻖ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﮐﺜﯿﻒ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ . »
ﻏﻢ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ. ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: « ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﻦ
ﺑﺎﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﻢ. »
ﻏﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺣﺰﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﮔﻔﺖ : « ﺁﻩ، ﻋﺸﻖ، ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ ﻭ
ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ . »
ﻋﺸﻖ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺳﺮﺍﻍ ﺷﺎﺩﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ . ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻏﺮﻕ
ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪ.
ﺁﺏ ﻫﺮ
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ: « ﺑﯿﺎ ﻋﺸﻖ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ . »
ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﻧﺎﻡ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ
ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺎﯾﻖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ
ﮐﺮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻋﺸﻖ
ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮ
ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻋﺸﻖ ﻧﺰﺩ ﻋﻠﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﺷﻦ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮﺩ،
ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: « ﺁﻥ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ؟ »
ﻋﻠﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: « ﺯﻣﺎﻥ »
ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: « ﺯﻣﺎﻥ؟ ! ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟ »
ﻋﻠﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: « ﺯﯾﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ
ﻋﻈﻤﺖ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ . »
