مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور
مرگ من روزی فرا خواهد رسید
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر
سایه ای ز امروز ها ‚ دیروزها
دیدگانم همچو دالانهای تار
کاش وقتی زندگی فرصت دهد ؛ گاهی از پروانه ها یادی کنبم
کاش بخشی از زمان خویش را؛ وقت قسمت کردن شادی کنیم
کاش وقتی آسمان بارانی ست؛ از زلال چشم هایش تر شویم
وقت پاییز از هجوم دست باد؛ کاش مثل پونه ها پرپر شویم
گاهی دلتنگ شقایق ها شویم؛ به نگاه سرخ شان عادت کنیم
در مجالی که برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
که در آن همواره اول صبح
به زبانی ساده
مهر تدریس کنند
و بگویند خدا
خالق زیبایی
و سراینده ی عشق
آفریننده ماست
مهربانیست که ما را به نکویی
دانایی
زیبایی
و به خود می خواند
جنتی دارد نزدیک ، زیبا و بزرگ
دوزخی دارد – به گمانم -
کوچک و بعید
در پی سودایی ست
که ببخشد ما را
یاریم ده
تا در راه تو گام بردارم
سکوت کنم، آنگاه که تو میخواهی
و فریادی باشم، آن دم که تو اراده کنی
تو معنای سکوتم باشی و من صدای تو در زمین
مرا بیاموز که چگونه مهر بورزم و دوست داشته باشم، آنکه تو را دوست دارد
و بیزاری جویم از آنکه...
خدای مهربانم، معبود یگانه ام
یاریم ده
تا در دنیایی که همه به دنبال لذت، قدرت و شهرتند
دیدگانم تنها به سوی تو باشد و تنها تو را ببینم
لذتم، قربت و نزدیکی با تو باشد
قدرتم، در پرستش و شکرگزاری تو معنا شود
و شُهرَتَم؛ مشهور به عشقبازی با تو باشم
تنها تو باشی و تو...
برای تو نفس بکشم...
با هر دمِ نفسم تورا صدا بزنم و با هر بازدمش شکرت به جای آورم
و در آخر برای تو بمیرم....
گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده‌ی من رفتی لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
دفتر عمر مرا
دست ایام ورقها زده است
زیر بار غم عشق قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
برای دوست داشتنت
محتاج دیدنت نیستم...
اگر چه نگاهت آرامم می کند
محتاج سخن گفتن با تو نیستم...
اگر چه صدایت دلم را می لرزاند
محتاج شانه به شانه ات بودن نیستم...
خانه ات زیباست
نقش هایت همه سحرانگیز است
پرده هایت همه از جنس حریر
خانه اما بی عشق ، جای خندیدن نیست
جای ماندن هم نیست
باید از کوچه گذشت
به خیابان پیوست
و تکاپوی کنان
عشق را بر لب جوی و گذر عمر و خیابان جوئید
عشق بی همهمه در بطن تحرک جاریست
*****
آهسته تر بیا
غوغا نکن که دلم
با شور دردناک نفس های گرم تو
بی تاب می شود .
آهسته تر بیا،دلواپسم نکن،
برای خاطره بازی
فرصت ، همیشه هست .
حسّ و حال همه ی ثانیـه ها ریخت به هم
شوق یک رابطه با حاشیه ها ریخت به هم
گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید
آمدیّ و همـه ی فرضیه ها ریخت به هم!
روح غمگینِ تـــو در کالبدم جا خوش کرد
سرفه کردی و نظام ریه ها ریخت به هم
در کنـــار تــــو قدم مــــی زدم و دور و بـــرم
چشم ها پُر خون شد، قرنیه ها ریخت به هم
روضه خوان خواست که از غصه ی ما یاد کند
سینه ها پــاره شد و مرثیه ها ریخت بــه هم
پای عشق تـــو برادر کُشــی افتاد به راه
شهر از وحشت نرخ دیه ها ریخت به هم
بُغض کردیم و حسودان جهان شاد شدند
دلمان تنگ شد وُ قافیــه ها ریخت به هم
من که هرگز به تو نارو نزدم حضرتِ عشق!
پس چرا زندگیِ ساده ی ما ریخت به هم؟
شاعر : امید صباغ نو
دقیقه های مرا پر کن ازخیال خودت
دقیقه ای که تهی باشد از تو مال خودت
اگرچه اهل هیاهو نبوده ام هرگز
مرا بیا و بشوران به قیل و قال خودت
به بوی سیب تو راهی دراز آمده ام
رسیده ام که بخوانی به سیب کال خودت
فقط بخاطر این سال های طولانی
بمان بقدر فقط اندکی مجال خودت
به دور گردنت ای گل اگر وبالی نیست
ببند عاشقیم را بجای شال خودت
دلیل عشق و جنون را چقدر می پرسی
تو خود جواب تمامی به این سؤال خودت
مرا اگرچه رها می کنی به حال خودم
رها نمی کنم اما تو را به حال خودت
