اگر بخواهم ترک دیار و یار کنم
کجا روم به که روی آورم چه کار کنم؟
ز شهر خویش گریزم سوی کدام دیار؟
ز یار خویش هوای کدام یار کنم؟
اگر بمانم تا کی بمانم؟ ای فریاد
وگر فرار کنم تا کجا فرار کنم؟
فرار نیست ز تقدیر نقطه یی جویم
که از فرار گریزم مگر قرار کنم
در تاریکی بی آغاز و پایان
دری در روشنی انتظارم رویید.
خودم را در پس در تنها نهادم
و به درون رفتم:
اتاقی بی روزن تهی نگاهم را پر کرد.
سایه ای در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسی خود گم کرد.
پس من کجا بودم؟
شاید زندگی ام در جای گمشده ای نوسان داشت
و من انعکاسی بودم
یخ کرده ام ! اما نه از سوز زمستان !
اما نه از شب پرسه های زیر باران
یخ کرده ام – یخ کردنی در تب – تبی که
جسمم نه دارد باورم ٬ می سوزد از آن
یخ کرده ام اما تو ای دست نوازش
روح یخی را با چنین شولا مپوشان
گرمم نخواهی کرد و فرقی هم ندارد
یخ بسته ای پوشیده باشد یا که عریان
یخ کرده ام چون قطب ٬ آری این چنین است
وقتی نمی تابی تو ای خورشید پنهان
یخ کرده ام ! یخ کرده ام ! ها … جان پناهم !
مگذار فریادت کنم در کوهساران
محمد علی بهمنی
ابر دلم میل افتاب ندارد
درد من ای نازنین حساب ندارد
سر به کدامین حصار و صخره بکوبم
رود بزرگی که هیچ اب ندارد؟
خنده به لب خیره می شوی به نگاهم
خیره به چشمی که خواب و تاب ندارد
خنده ندارد شبی که خیس و برهنه ست
خنده ندارد شبی که خواب ندارد
خانه ات اباد خیره ای که چه؟چشمت
چاره ای به حال من خراب ندارد
خواستم از دست خویش بگریزم
حیف…دلم حق انتخاب ندارد
ناصر حامدی
