امید واژه عجیبی است .
انگیزه دهنده و آرامش بخش است .
روح میدهد و جانی دوباره به انسان می بخشد .
امید به معنای انرژی مجدد و تلاش برای فرداست،
صبر و استقامت در برابر ناپاکی ها و ایستادگی برای رسیدن به هدف .
امید یعنی اعتقاد راستین به الطاف الهی ،
امید یعنی به مدد حق به نتیجه رسیدن.
امید یعنی کوشش مضاعف و نتیجه کار را به خداوند متعال سپردن تا هر آنچه صلاح میداند برای انسان رقم بزند.
دقیقا مانند آنچه یک کشاورز انجام میدهد. او زمین را برای کشت آماده میکند ، بذر را می پاشد و به یاری خداوند امید دارد .
کدام کشاورزی را به یاد دارید که برای یک دوره خشکسالی زمین خود را رها کند و دیگر به این شغل شریف مبادرت نورزد ؟
کدام عاشقی را دیده اید که با یکبار نرسیدن به معشوقه خود تمام عشق خود را فراموش کند و دیگر سراغی از معشوقه نگیرد ؟
آیا بغیر از این است که با هربار غمزه معشوق، عاشق اشتیاقش برای وصل افزون تر میشود؟
کدام قهرمانی را میتوان نام برد که شکست نخورده و یا با مشکلات و سختی ها دست و پنجه نرم نکرده است ؟
براستی اگر از تلاش و فعالیت دست می کشید روزی نام قهرمان را کسب میکرد؟
آری همچنان ..."امید بذر هویت ماست"
