۲۵
مهر ۹۲
به ئولین و ثمینِ باغچه‌بان
چه بگویم؟ سخنی نیست.
می‌وزد از سرِ امید نسیمی،
لیک تا زمزمه‌یی سازکند
| در همه خلوتِ صحرا | ||
| به ره‌اش | ||
| نارونی نیست. |
چه بگویم؟ سخنی نیست.
پشتِ درهایِ فروبسته
شبِ از دشنه و دشمن پُر
شبِ از دشنه و دشمن پُر
| به کج‌اندیشی | ||
| خاموش | ||
|
نشسته‌ست.
|
| بام‌ها | ||
| زیرِ فشارِ شب | ||
| کج، |
| کوچه | ||
| از آمدورفتِ شبِ بدچشمِ سمج | ||
| خسته‌ست. |
چه بگویم؟ سخنی نیست.
در همه خلوتِ این شهر، آوا
در همه خلوتِ این شهر، آوا
| جز ز موشی که دراند کفنی | |
| نیست. |
وندر این ظلمت‌جا
| جز سیانوحه‌یِ شومرده زنی | |
| نیست. |
ور نسیمی جنبد
| به ره‌اش | ||
| نجوا را | ||
| نارونی نیست. |
چه بگویم؟
سخنی نیست...
