بعضی آدما

گاهی بعضی آدما میان تو زندگیت که بفهمی چقدر ساده ای!
گاهی بعضی آدما میان تو زندگیت که بفهمی چقدر خودتو و خواسته هاتو می شناسی!
گاهی بعضی از آدما میان تو زندگیت که یادت بیاد به جای انتقام راههای بهتری هم هست!
گاهی بعضی آدما میان تو زندگیت که یادت بیاد دروغ هنوز هم هست و میشه به سادگی آب خوردن دروغ گفت!
گاهی بعضی ادما میان تو زندگیت تا یادت بیاد هنوز هم هستن دلهای پاک!
گاهی بعضی آدما میان تو زندگیت تا یادت بیاد هیچ حسی
زیباتر از دوست داشتن و عشق نیست،
حتی اگه وصل ممکن نباشه!
گاهی بعضی آدما میان تو زندگیت تا یاد بگیری جور دیگه هم میشه دید، میشه حس کرد، میشه زندگی کرد! و گاهی ...!

صدایم کن

منم پروردگارت

خالقت از ذره ای ناچیز

صدایم کن، مرا

آموزگار قادر خود را

قلم را، علم را، من هدیه ات کردم

بخوان ما را

منم معشوق زیبایت

منم نزدیک تر از تو، به تو

اینک صدایم کن

رها کن غیر ما را، سوی ما باز آ

منم پروردگار پاک بی همتا

منم زیبا، که زیبا بنده ام را دوست می دارم

تو بگشا گوش دل

تو را دوست دارم

حقیقت دارد
تو را دوست دارم
در این باران
می‌خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته
باشی
من عبور کنم
سلام کنم
لبخند تو را در باران
می‌خواستم
می‌خواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در اینه نگاه کنم
ندانم پیراهن دارم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
برای تو یک چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم

احمد رضا احمدی

دلم برای باغچه می سوزد

کسی به فکر گل ها نیست
کسی به فکر ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باورکند که باغچه دارد می میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست .

عشق

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست

آن جا که باید دل به دریا زد همین جاست

 

در من طلوع آبی ِ آن چشم ِ روشن

یادآور ِ صبح ِ خیال انگیز ِ دریاست

 

گل کرده باغی از ستاره در نگاهت

آنک چراغانی که در چشم ِ تو برپاست

دلتنگی

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی ، نه میل سخن داریم

آوار پریشانی‌ست ، رو سوی چه بگریزیم ؟
هنگامۀ حیرانی‌ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش هزار «آیا» ، وسواس هزار «اما» ،
کوریم و نمی‌بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکیده و بی‌باریم

دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را
تیغیم و نمی‌بریم ، ابریم و نمی‌باریم

ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید ؟ گفتیم که بیداریم.

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم

حسین منزوی

یا علی

آیینــه از نگــاه تــو مبـهوت می شــود
حیـرت شــهید تیـغ دو ابـروت می شـــود

 محراب چشــم تو همه را ســر به راه کرد
شد سر به راه هر که به چشمت نگاه کرد

 در سایــه ات هر آنـکه نشست آفتاب شد
حاتم گــدای تــو شد عالیـجـناب شد

تمام لذت عمرم در این است / که مولایم امیرالمومنین است .....عید غدیرشما مبارک

غدیر ای باده گردان ولایت
رسولان الهی مبتلایت
ندا آمد ز محراب  سماوات
به گوش گوشه گیران خرابات
رسولی کز غدیر خم  ننوشد
ردای  سبز  بعثت  را   نپوشد
تمام  انبیا    ساغر    گرفتند
شراب از ساقی  کوثر  گرفتن